اهواز/حبیب خبر- هوشنگ نوبخت:

 دیروز شاهد بازی تیم های لیگ برتری فوتبال خوزستان در ورزشگاه فولاد بودیم.

یک بازی مهم و حساس برای تیم هایی که به شدت دنبال جمع آوری امتیازات اول فصل و تجدید روحیه برای ادامه لیگ سخت امسال هستند.

 فولاد با تحولاتی اساسی مبتنی بر تفکرات علیرضا منصوریان و نفت آبادان با بضاعتی متوسط و اتکا به ظرفیت و استعداد ناب بچه های آبادان و دیگر شهرهای خوزستان- که سال ها پیش نیمی از تیم های فوتبال کشور را تغذیه می کردند- پا به میدان گذاشتند.

 مقصود ما از نوشتن این مطلب پرداختن به موضوعات فنی و فوتبالی نیست بلکه قصد داریم به یک چالش و معضل فرهنگی بپردازیم که شوربختانه سال هاست فضاهای ورزشی به ویژه فوتبالی ما را دچار بحران کرده است.

 فضایی که حتا در صورت فراهم شدن شرایط حضور بانوان، خودمان شرمنده می شویم که ناموس و خانواده مان را به چنین محیط هایی راه بدهیم.

اینکه چرا فدراسیون فوتبال، دولت و مجلس باشگاه ها را مکلف و ملزم به انجام کارهای زیربنایی در حوزه فرهنگ نمی کنند نیز خود معضلی است که نمی دانیم شکایت آن را به کجا ببریم.

این همه مصوبه و بخشنامه و دستورالعمل از سوی نهادهای مختلف درباره فوتبال صادر می شود یک درصد آن ها دغدغه و راهکار فرهنگی ندارند و خروجی اش این می شود که هزاران میلیارد پول بیت المال خرج تشکیلات فوتبالی شود که نه تنها عایدی فرهنگی ندارد بلکه فضای موجود در آن به یک بحران اجتماعی هم تبدیل شده است.

کجای تاریخ خوزستان کسی سراغ دارد که مردم این دیار به میهمان شان اهانت کرده باشند، مردمی که به غریب پرستی، میهمان نوازی و احترام به دیگران شهره اند.

به راستی اینکه یک بحث کوچک، سال ها پیش بابت نقل قولی از علیرضا منصوریان باعث دلخوری یکی از اقوام نجیب خوزستان شده بود، دلیل می شود که این بازیکن سابق ملی و یکی از اسطوره های فوتبال کشور را تا این حد بیازاریم؟!

آیا کسی شک دارد که قوم نجیب عرب خوزستان که در همین ایام، تمام زندگی و دار و ندارشان را خالصانه در اختیار زایران کربلای حسینی قرار می دهند و در میهمان نوازی شهره ی آدم و عالم اند، فرهنگ شان این نیست که با یک شخص غیر خوزستانی چنین رفتار کنند؟

بی شک رفتار نامناسب تنها چند نفر منتسب به یک ایل یا قوم یا منطقه می تواند باعث ایجاد ذهنیت مخاطب از تمام افراد آن جامعه شود. در جایی که میلیون ها هوادار فوتبال پای تلویزیون نشسته و چشم شان به قابی است که از خوزستان پخش می شود، ضرورت ندارد که بیش از پبش مواظب رفتار، گفتار و کردارمان باشیم که مبادا تصور نادرستی از ما در اذهان عمومی شکل بگیرد؟!

منصوریان و امثال دیگر مربیان غیر خوزستانی ناخودآگاه در فضای به اصطلاح حرفه ای فوتبال مان وارد خوزستان شده و زین پس نیز خواهند شد اما چه بهتر این که خارج از فضای نقد فنی و فوتبالی- که آن هم اصول و قواعد ادبی و اخلاقی خودش را دارد- به گونه ای با این چهره های ملی فوتبال کشور رفتار کنیم که سفیر فرهنگ غنی ما خوزستانی ها در سراسر کشور باشند.

خوزستانی که ۸ سال میزبانی شایسته برای رزمندگان سراسر کشور بود. خوزستانی که میزبان میلیون ها هموطن راهیان نور است. خوزستانی که پذیرای میلیون ها زائر اربعین است.

خوزستانی که به مرام و معرفت و میهمان نوازی شهره است و این خصلت های نیک را افتخار همه اقوام خود می داند چرا باید به خاطر یک بازی فوتبال- که برد و باخت جزیی از ذات آن است یا یک سو تفاهم خاک خورده با دیگران- به گونه ای رفتار کند که سوژه همه رسانه های ورزشی کشور شود.

امیدوارم هم پیشکسوتان و هم رسانه های ورزشی فوتبال استان و هم تحلیل گران مسایل فرهنگی و اجتماعی به معضل و فضای نامطلوب حاکم بر جو ورزشگاه های کشور به ویژه خوزستان بیش از پیش ورود کنند تا شاهد فضایی فرهنگی در بازی های آینده باشیم و بدانیم که دود این معضل ها و چالش ها به چشم تیم هایی می رود که حاضریم برای موفقیت شان در گرمای ۵۰ درجه آن ها را تشویق کنیم.

به نظر می آید بهترین تشویق و خروجی برای تیم های ورزشی و فوتبالی خوزستان این است که در کنار هر نتیجه ای که حاصل می شود بتوانیم فرهنگ غنی و اصیل مان را به رخ مخاطبان بکشیم و به همه ثابت کنیم که جنبه و ظرفیت برد و باخت را تحت هر شرایطی داریم و این رویکرد همان نتیجه ای است که در ذهن همه باقی خواهد ماند.