اهواز/ حبیب خبر- علی میلاسی:

 اگر بخواهیم شناختی از خودکشی داشته باشیم، آن را پدیده ای پیچیده می ببینیم که می تواند ریشه های گوناگونی داشته باشد.

 ناامیدی، افسردگی، روان پریشی، وابستگی مخدری و دارویی، شکست های عشقی، کمبودهای عاطفی، سرزنش ها و سرکوب های اجتماعی، بیماری های روحی و روانی، اختلاف های خانوادگی، فقر و... را باید از  بنیان های خودکشی دانست که ریشه مشترک بیشترشان در بیکاری و نداری است.

 اگر چه خودکشی ها در کشور نگران کننده است ولی در خوزستان به ویژه در شهرستان باغملک بیش از پیش این معضل نگرانی هایی در خانواده ها و آسیب هایی در جامعه به همراه آورده و می آورد.

 پیش ترها، شاید سالی یک پیشامد خودکشی یا خودسوزی دیده و شنیده می شد و آن هم زنی یا مردی بنا به اختلاف های خانوادگی یا بیماری های روحی و روانی، دست به چنین کاری می زدند؛ اما گاه و بی گاه در هر ده و روستا و شهرک و محله و شهر، خبر از خودکشی و خودسوزی می بینیم و می شنویم که دردآور و نگران کننده است و این پدیده آزار دهنده در میان جوانان بیشتر دیده می شود.

اگر بخواهیم نگاهی درست و کارشناسی به پیش زمینه های اقتصادی شهرستان باغملک داشته باشیم، نداشتن شرکت های تولیدی بزرگ و بنگاه های اقتصادی درآمدزا برای بکارگیری جوانان و جشنواره ها و مکان های شادی آور و جایگاه های گردشگری، ورزشی و تفریحی پاک، سال های سال مطالبه مردم از دولت ها است که نه تنها این خواسته ها به سرانجام نرسید که همان کشاورزی های سنتی و دامداری های روستایی-که درآمدی برای تهیه نان و کار روزانه شان بوده- به نابودی و فراموشی سپرده شد.

مردم مهاجر از روستاها به شهر، سرگردان کار هستند و بازماندگان آن ها در روستاها در پی تهیه ن!

در حقیقت می توان پیامد چنین زندگی دشواری،گستردگی آسیب های اجتماعی در شهر ها و پریشان حالی زندگی در روستاها دانست.

برای چنین جامعه ای می بایست نیاز های مردم شناسایی و به خواسته های شان رسیدگی می شد.

حال که می بینیم خودکشی ها و خودسوزی ها در این شهرستان به روز شده، روشن و پیداست که یکی از ریشه های بزرگ آن در همین ناکامی های جامعه در نرسیدن به خواسته های شان است و ریشه پیداتر و روشن ترش نبود درآمد برای مردم و اشتغال و کار برای جوانان. باید کاری کرد و چاره ای اندیشید.

هر زن و مرد و پسر و دختر جوانی که دست به خودکشی و خودسوزی بزند، نگرانی ها، آسیب ها و هزینه های زیادی به خانواده و جامعه می رساند که پذیرش آن برای هیچ کسی شایسته نیست.

برای پیشگیری از همه گیری بیشتر این پدیده آزار دهنده و ریشه یابی آن، نیاز به آسیب شناسی کارشناسی است.

باید کارگروه هایی به نمایندگی از روان شناسان آسیب های اجتماعی، دادگستری، نهادهای مردمی، سازمان های اجتماعی و جوانان، روزنامه نگاران، معاونت اجتماعی استانداری، انجمن های مردم نهاد و... با نشست ها و کارگروه های تخصصی و میدانی، به درستی به برنامه های راهبردی و راهکارهای  عملیاتی برسند و با کارهای پیشگیرانه، دامنه آسیب این پدیده سیاه و ترسناک را بر سر خانواده ها و آسمان جامعه بردارند و برچینند.

اگر از همین امروز، چاره اندیشی نشود، فردا باید فرزندی از خانواده و جوان دیگری از جامعه را از دست رفته ببینیم!

۱۶ شهریور ۱۴۰۲