به تاریخچه شهر و شهری شدن یا مدنیت که می نگریم، یونان باستان را می توان مصداق بارزی از آن تصور کرد.

  یونانی ها گرد هم آمدند و دولت- شهر هایی را ایجاد کردند و از قِبَلِ آن گردهم آیی ها خیر و مصحلت عمومی همگان تامین می شد.

  از دلِ آن دولت- شهرها فیلسوفانی چون ارسطو و افلاطون برآمدند که تا به امروز سر مشق بسیاری از اندیشمندان دانش های اجتماعی هستند.

 اگر به اندیشه این فلاسفه نظری بنگریم خواهیم دید که «مصالح عمومی» کلید واژه تمام مباحث فلسفی آنها در ارتباط با دولت- شهرها بوده است.

 امروز قرن ها از پایه گذاری شهرها و زندگی شهری در جهان اعم از باستان و دوره های جدید تمدنی می گذرد اما بنظر می رسد در شهرهای ما به ویژه شهرهای با مرکزیت سیاسی و اقتصادی، مفهوم «مصالح عمومی» به درستی فعلیت نیافته است و مدیریت شهریِ کلان شهرها به دلایل مختلف در بکارگیری نگاهی که متضمن این مفهموم محوری باشد، توفیق چندانی نداشته است.

 ذکر دلایل این ناکامی در زمینه های مختلف ملموس است و نیازی به ذکر دوباره نیست. اما آنچه امروز بر همه ما شهروندان اعم از انتخاب کننده و انتخاب شونده ضروری به نظر می رسد، این است که نگاه مان را در مدیریت شهری از یک نگاه فرداگرایانه که برآیندی جز تامین منافع گروه های حداقلی را در بر نخواهد داشت، تغییر داده و به سمت تحصیل و تامین منافع حداکثری برای حداکثرِ شهروندان با عنوانِ « خیر و‌ مصالح عمومی» گام برداریم.

پر واضح است که جوانان تحصیل کرده و متخصص می توانند با سرعت و کیفیت بیشتر توأمان چنین مطلوبیتی را محقق نمایند.

      سجادریحانی نژاد-حقوق عمومی