نادر طالب‌زاده علاوه بر دانش، تواضع و تخصصی که داشت، بسیار نقدپذیر هم بود و این نبود که نظرات یا اموری را که عهده دار بود، همیشه کامل و عاری از نقد ببیند و اگر نقدی یا پیشنهادی درست و سازنده دریافت می‌کرد، متواضعانه می‌پذیرفت.

 اوایل دهه هفتاد بود که برای پیگیری برنامه‌ای به ساختمان جام جم مراجعه کرده بودم. در اتاقی که قرار جلسه بود دو نفر حضور داشتند، یکی از مدیران سیما که با او قرار جلسه داشتم و جناب نادر طالب‌زاده که نیز آنجا حضور داشت.

نادر طالب‌زاده را دورادور می‌شناختم و پس از سلام و علیک و تعارفات معمول، مدیر مربوطه مرا به نادر طالب‌زاده معرفی کرد. طالب‌زاده با شنیدن نامم مودبانه و متواضع برخواست و بسیار گرم و صمیمانه گفت: من مطالب شما را در کیهان ازجمله یادداشتهایتان تحت عنوان جنگ، سینما و سیاست را دنبال می‌کنم.

این مطالب و موضوعات مهم و استراتژیک است و از مبنای پژوهشی دقیقی برخوردارند، این مطالب را ادامه دهید، چون هم برای سینمای ما و هم تلویزیون ضروری است. سپس از تجربیات خود در آمریکا سخن گفت و افزود نکاتی که در آن یادداشت‌ها اشاره کرده‌ای، کاملا درست است و سیاست فرهنگی آمریکا که یکی از ابزار آن سینماست دقیقا همین‌هاست که به آن‌ها پرداخته‌ای، اما متاسفانه مورد غفلت مدیران فرهنگی کشور است. (نقل به مضمون)

آن روز‌ها علاوه بر ستون ثابتی که در صفحه سینمای کیهان تحت عنوان «پلان» در صفحه سینمایی تصویر امروز داشتم، سلسله مطالبی هم تحت عنوان جنگ، سینما و سیاست را منتشر می‌کردم که در آن‌ها نقش سینما در هالیوود برای بهره‌برداری‌های سیاسی از سینمای وسترن گرفته تا سینمای جنگی و در برهه‌های مختلف به شکلی مشروح تشریح شده بود و در کنار آن لزوم نگاه استراتژیک در سینمای ایران مورد تاکید قرار گرفته بود.

ازجمله مقاله‌ای در همان ایام تحت عنوان «قهرمان‌پروری در سینمای غرب و بلاتکلیفی سینمای ایران» در کیهان منتشر کرده بودم که متاسفانه هنوز مسئله مبتلابه سینمای ایران است. به هر حال در همان نخستین جلسه آشنایی حضوری، تواضع، ادب، دانش و معرفت جناب طالب زاده در ذهنم نقش بست و بعد از آن نیز در جلسات یا مناسبت‌های مختلف ازجمله در جشنواره عمار یا نشست‌های فرهنگی دیگر گفتگو‌های های بیشتری با او در موضوعات مختلف داشتم.

نادر طالب‌زاده علاوه بر دانش، تواضع و تخصصی که داشت، بسیار نقدپذیر هم بود و این نبود که نظرات یا اموری را که عهده دار بود، همیشه کامل و عاری از نقد ببیند و اگر نقدی یا پیشنهادی درست و سازنده دریافت می‌کرد، متواضعانه می‌پذیرفت.

سال ۱۳۹۵ در جشنواره عمار که به دبیری ایشان برگزار گردید فیلمنامه خبرنگار ایتالیایی به قلم اینجانب به عنوان یکی از فیلمنامه‌های برتر برگزیده شد. ایشان فیلمنامه را قبلا نیز خوانده بودند و در جلسه‌ای از اینکه این فیلمنامه با وجود ساختار دراماتیک و استراتژیک هنوز ساخته نشده، از مسئولین سینمایی گله‌مند بود.‌ای کاش برخی مدیران از راه نرسیده و میدان ندیده که امروز در برخی مسئولیت‌ها جا خوش کرده اند، ادب و معرفت را از ایشان می‌آموختند.

صد البته در باره ایشان سخن‌ها بسیار است که مجالی دیگر را می‌طلبد.

* محمد دیندار