اهواز- حبیب خبر: در حالی که برخی مدیران برای امور جزیی- که بسیاری هم به آن ها ارتباطی پیدا نمی کند- پیام تبریک می نویسند و انتشار می دهند اما درباره پنجم خرداد- روزي كه ثبت شد و در تقويم ها نيامد- هیچ واکنشی نشان ندادند؛ انگار که نام بردن از روز مسجدسلیمان برای شان افت داد..!

 دکتر اسماعیل جلیلی نماینده سابق مردم شهرستان‌های مسجدسلیمان، لالی، هفتکل و اندیکا در مجلس شورای اسلامی در 29 اردي بهشت ماه سال 93 اعلام كرد: "پنجم خرداد رسماً به نام روز مسجدسلیمان در تقویم ایران ثبت شد." اما اين روز در هيچ تقويمي ثبت نشد! كافي است تقويم روي ميزتان را ورق بزنيد. به سوم خرداد كه مي رسيد آمده است:"فتح خرمشهر در عمليات بيت المقدس(1361) هجري شمسي و روز مقاومت، ايثار و پيروزي"

 حالا به چهارم خرداد برويد و ببينيد: "روز دزفول- روز مقاومت و پايداري"

 از چهارم خرداد بگذريد و صفحه پنجم خرداد تقويم را نگاه كنيد: روز نسيم مهر(روز حمايت از خانواده زندانيان)

 نيازي نيست كه بالا و پايين و چپ و راست تقويم را نگاه كنيد؛ مطمينن چيزي از ثبت روزي به نام "مسجدسليمان"- اين شهر اولين ها كه مدت ها است با همت بي خيالي مسوولان دست اندركار شهر و استان و حتا كشور به شهر يا روستاي آخرين ها تبديل شده است- نمي بينيد.

 به گمانم همين روز نسيم مهر(روز حمايت از خانواده زندانيان) روز مسجدسليمان باشد!! چرا كه اين شهرستان یک بن بست یا زندان بزرگ است و مردم به ويژه خيل جوانان بیکار با آمدن به مركز شهر و عبور از تنها خيابان "نمره يك" نخستين واژه اي را كه بر زبان می آورند "چه كنم " است! مركز شهري كه انگاري بازار رفع بيكاري است و شمار دستفروشان اش بيش تر از مغازه داران است!

 دکتر اسماعیل جلیلی گفته بود: "بعد از سال ها انتظار ۵ خرداد به عنوان روز مسجدسلیمان در تقویم رسمی کشور و حافظه‌ی تاریخی جمهوری اسلامی ایران ثبت شد."

 روي سخن نگارنده نه با دكتر جليلي كه با مسوولان استان و كشور است: تقويم هاي جاري در بازار، مگر جزو تقويم هاي رسمي كشور نيستند؟! چرا "روز مسجدسليمان" را فراموش كرده اند؟! اگر روز مسجدسليمان در حافظه‌ی تاریخی جمهوری اسلامی ایران ثبت شده است، چرا در حافظه ي مسوولان نظام جمهوري اسلامي كشور و استان ثبت نشده و "شب" شده است؟!

اگر این روز ثبت شده بود كه در خبرگزاري ها و پايگاه هاي اطلاع رساني، لااقل خبري از مراسم گرامي داشت برای شهر اولين هاي سابق و آخرين هاي امروز درج مي شد؛ ولی تنها چيزي که درج نشد روز پنجم خرداد بود!  

تاسف آورتر اين كه هيچ كدام از مسوولان شهرستان و نيز استان حتا يك تبريك يا تسليت خشك و خالي هم نگفتند و يادي از پنجم خرداد 1287 -كه نخستين روز اکتشاف نفت در ایران و خاورمیانه بود و نيز نقطه عطف صنعتی شدن و استفاده از منابع زیرزمینی برای تولید ثروت- نكردند.

اين در حالي بود كه مسیر اقتصاد ملی ما بعد از فوران نخستين چاه نفت در خاورمیانه- که نام چاه شماره یک مسجدسلیمان به خود گرفت- سمت و سوی جدیدی پیدا کرد و امروزه با گذشت 113 سال از اكتشاف نفت و انجام فعالیت هاي بي شمار نفتی در کشور، هنوز 60 تا 70 درصد بودجه از منابع نفتی تامین می‌شود...

مسجدسليماني كه زماني پايتخت نفتي خاورميانه بود و داراي امكاناتي حتا بالاتر از تهران بزرگ، امروزه بر اثر بي توجهي مسوولان و نا آشنايي مردم با حقوق شهروندي و نيز مطالبه گر نبودن مردم از مسوولان، رو به قهقرا رفته و تبديل به شهر ارواح شده است!

به راستي! چرا پنجم خرداد (روز مسجدسليمان) كه به گفته نماينده ي سابق اين شهرستان در مجلس شوراي اسلامي در حافظه‌ی تاریخی جمهوری اسلامی ایران ثبت شده است؛ در حافظه بلند مدت و كوتاه مدت مسوولان ثبت نشده و گویا از حافظه ی شان پاک شده است!

در حالی که برخی مدیران برای امور جزیی- که بسیاری هم به آن ها ارتباطی پیدا نمی کند- پیام تبریک می نویسند و انتشار می دهند اما درباره پنجم خرداد- روزي كه ثبت شد و در تقويم ها نيامد- هیچ واکنشی نشان ندادند؛ انگار که نام بردن از روز مسجدسلیمان برای شان افت داد!

اين گونه كه پيش مي رويم به گمانم در سال هاي آينده نه تنها روز "مسجدسليمان" كه خود شهرستان "مسجدسليمان" هم مانند "نفت سفيد" -كه حتا اسمش هم از تاريخ شهرهاي نفتي پاك شده است- از حافظه مسوولان پاك خواهد شد! و آن وقت است که بايد برايش فاتحه خواند و گذشت؛ هر چند که "نظامی گنجوی" شاعر معروف ایرانی در قرن ششم هجری قمری معتقد بود: هر کس در این دنیا دادگر باشد، علاوه بر نیکنامی که نصیب اش می‌شود؛ آن دنیای خود را هم آباد می‌کند و او بود که سرود: "هرکه در این خانه شبی داد کرد/ خانۀ فردای خود آباد کرد" ان شاا... همه ی ایرانیان عزیز دادگر باشند و به داد مسجدسلیمان و مسجدسلیمانی ها هم برسند.

*حبیب اله بهرامی بیرگانی