"ذوالفقار را فرود آر / بر خواب ابریشم/ که از افیلیا جز دهانی سرودخوان نمانده است..."

"هوشنگ چالنگی" را "شاملو" خوب شناخت؛ آنجا که گفت: "شعر هوشنگ چالنگی همچون کوچ عشایر مخاطره‌آمیز  است."

همچنین دکتر رضا براهنی در مجله تکاپو درباره شعر او نوشت: "هوشنگ چالنگی لحن بیان چیستی الحان عرفانی را دارد و ترکیبات اش یادآور برش شکیل متون دردمندانه عرفانی است"

از ویژه گی های شعر چالنگی می توان به طور اجمالی گفت:

  در شعر او همنشینی واژه گانی به شکلی که موجب هارمونی و موسیقی در متن می شود موج می زند.

 فشرده گی در تصاویر بدیع و تازه و همین طور دارای تصاویری دینامیک و ایجاد حسی نوستالژیک، گاهی حماسی با فخامت در کلام و نیز بازآفرینی اسطوره ای، طبیعت گرایی همراه با بوم گرایی و استعاره گرایی با ایجاد حرکت های انتزاعی و فراواقعی، غیر منتظره بودن متن با جرقه های عرفانی و ...است و بی شک از تاثیرگذارترین شاعران خوزستان محسوب می شوند. 

  او بنیانگذار شعر دیگر است.

هنوز به یادم هست افتخار آشنایی با ایشان را یک بار در اوایل دهه هفتاد در منزل شاعر نعیم موسوی( روحش شاد) و یک بار دیگر در یکی از جشنوارها ی شعر استان داشتم.

  حافظه ای قوی داشت آن قدر که پس از گذشت ۱۰ سال بعد وقتی به ایشان سلام کردم گفتند جناب شکرریز لطفا همان شعری را بخوانید  که در منزل نعیم موسوی خواندید.

 گفتم: به یاد نمی آورم و ایشان خود شروع به خواندن آن شعر کردند. جالب‌ این که من آن موقع شاعری تازه کار بودم و اصلاً آنچه را نوشته بودم فراموش کرده بودم.

 امروز در این بازار شلوغ ادبیات چقدر انگشت شمارند شاعرانی که هم در شعر و هم در خصلت های انسانی از دیگران سبقت می گیرند؟!

اما همچنان من مات و مبهوت شاعری هستم که:

ذوالفقار را در خواب ابریشم فرود نیاورد/ و فروتنانه با فرو رفتن یال هایش درسنگ / آینده را همچنان با خود دیوانه  خواهد کرد.

علیرضا شکرریز

۲ آبان ماه ۱۴۰۰