به گزارش ایسنا، در یادداشتی به قلم علی حقگو درباره سیدمحمود دعایی آمده است: «موج اظهار نظرها و پیشداوری ها و کامنت های اینترنتی درباره یک حرکت کوچک شخصیتی شناخته‎ شده و انقلابیِ السابقون، نشان از تحریک‎پذیری غیر طبیعی و ناهنجار جامعه سیاسی کشور دارد.

سیدمحمود دعایی نیازی به معرفی ندارد. از آغازین سال های دهه ۴۰ پا در عرصه فعالیت سیاسی گذاشت و بلافاصله به مراد خویش، روح‏‌الله خمینی پیوست و تا آخر عمرِ بنیان‏گذار انقلاب به او و آرمان ‎های او وفادار ماند.

آن موقع که سیدمحمود دعایی در کشاکش فعالیت های پرخطر سیاسی و مبارزاتی بود، بسیاری از کسانی که اینک به او ایراد می گیرند، به دنیا نیامده بودند.

درباره رفتار اخلاقی او اینک دیگر نیازی به شرح و بسط نیست. او یار مظلومان و کس بی‎کسان است. همیشه بزرگان فرهنگ و ادب و هنر و حکمت و دانش را به تمامی احترام می‎کند و دست بزرگان اهل نظر و خادمان مردم را می‌بوسد.

دست عطا احمدی (پدر خیران مدرسه‌ساز کرمان) را می‌بوسد، بر گوشه روسری بانو قدس (بنیانگذار خیریه عظیم حمایت از کودکان سرطانی - محک) بوسه می‌زند و دست هنرمندان بزرگ، مراجع تقلید و علمای دین و ادبا و عرفای کم‎نظیر را، بزرگانی چون شفیعی کدکنی یا مرحوم شجریان و استاد پورجوادی و ... را به احترام و ادب می‌بوسد.

همان ‎طور که در مؤسسه تحت مدیریت خویش، دست کارگران جوان را بارها بوسیده است.

این کنش در مرام سیدمحمود، نه یک کنش سیاسی که یک منش اخلاقی است. بوسیدن دست بزرگان از یک سو نشانه احترام و قدرشناسی نسبت به آ‎نها و از دیگر سو نشانه تواضع و فروتنی کم نظیر اوست.

حتم دارم دعایی در لحظه مواجهه با رییسی ذره‌ای به حوزه سیاست فکر نمی‌کرده و صرفا عملی عاطفی و احساسی انجام داده است.

آنان که از حرکت سیدمحمود دعایی هزار تفسیر بی‏‌ربط کردند اولا منش سیدمحمود را نمی‏‌شناسند و ثانیا این نکته مبرهن را عمدا یا سهوا از یاد برده ‎اند که حتی اگر دعایی، دست رییسی را بوسیده بود، این نشانه توسل به مقام و قدرت و تملق از او نیست.

مؤسسه اطلاعات (همان جایی که دعایی ۴۰ سال است مدیر آ‎جاست و یک ریال هم حقوق نگرفته، همان ‎طور که ۲۴ سال نماینده مجلس بود و یک ریال نگرفت) هیچ ارتباطی با دولت ندارد و سیدمحمود دعایی نیز نیازی به رییسی ندارد.

شأن و جایگاه سیدمحمود دعایی به عنوان یک روحانی اهل فضل و فرهنگ، فراتر از این‌هاست و این کنش‌های سیدِ محبوبِ اندیشمندان، هنرمندان، جوانان و همه دین‌باوران آزاداندیش، صرفا به معنای ادب و فروتنی و تسامح اوست نه توسل به قدرت.

این حرف‌های بی‌اعتبار از یک سو جفا به سید آزاده است که به رغم همه سوابق درخشانش اکنون مثل یک آدم پایین‌تر از معمولی جامعه زندگی می‌کند، منشی و دربان و حاجب و محافظ ندارد و گهگاه سوار اتوبوس شرکت واحد می‌شود و از میدان تره‌بار شهرداری محل سکونتش، خود خرید می‌کند؛ سیدی که درون سیاست افتاده اما به دام سیاست نیفتاده است. در دل مردم زندگی می‌کند و در دل مردم جای دارد.

فاعتبروا یا اولی‎الابصار»