آسمان می پوشی و دل ها کبوتر می شود/روسری‌ی آبی ات هر بار محشر می شود

 کهکشان تا کهکشان دل می بری بانوی‌ناز/از صدای خنده‌ات گوش فلک کر می شود

 دست در دست بهاری می دوی تا زیر ابر/ خرمن موی طلایت نم نمک، تر می شود

 از لب هر گل چشیدم شهد شیرین تو داشت/ گونه هایت خیس باران با نمک تر می شود

 چتری از رنگین کمان روی سرت وقت اذان/زیر چادر رنگی‌ات، ماهِ منور می شود

 باز هم ست کرده ای نارنجی و فیروزه ای/ آسمان می پوشی و دل ها کبوتر می شود

 *مرضیه نیکویی