حبیب خبر- منوچهر برون:

 خشونت خانگی یکی از جدی‌ترین مسایل اجتماعی است که سلامت جسمی و روانی افراد را به خطر می‌اندازد.

 این نوع خشونت شامل اعمالی نظیر تهدید، تحقیر، ضرب‌وجرح و سوءاستفاده عاطفی، جسمی یا اقتصادی است که معمولاً در محیط خانواده رخ می‌دهد.

 خشونت خانگی تنها به یک گروه خاص اجتماعی یا فرهنگی محدود نمی‌شود و می‌تواند در تمامی جوامع و طبقات اجتماعی مشاهده شود.

یکی از عوامل اصلی خشونت خانگی، نبود آگاهی و مهارت‌های ارتباطی در میان اعضای خانواده است.

تعصبات فرهنگی، نبود آموزش کافی در زمینه حقوق انسانی، و نابرابری جنسیتی نیز از دیگر دلایل این مساله به شمار می‌روند. همچنین، فشارهای اقتصادی، اعتیاد، و مشکل های روانی در تشدید این معضل نقش مؤثری دارند.

خشونت خانگی نه تنها تأثیر مخربی بر قربانیان دارد، بلکه بر تمامی اعضای خانواده، به‌ویژه کودکان، تأثیر منفی می‌گذارد. کودکان در معرض خشونت خانگی بیشتر دچار اختلالات اضطرابی، افسردگی و مشکل های رفتاری می‌شوند.

در برخی موارد، این کودکان در آینده رفتارهای خشونت‌آمیز را بازتولید می‌کنند، زیرا این نوع رفتارها را به عنوان الگوی طبیعی یاد گرفته‌اند.

برای مقابله با این معضل، نیاز به اقدام‌های مؤثر و همه‌جانبه است. در درجه نخست، آگاهی‌رسانی عمومی درباره خشونت خانگی و حقوق فردی ضروری است.

برگزاری کارگاه‌های آموزشی برای خانواده‌ها در زمینه مهارت‌های ارتباطی، مدیریت خشم و حل تعارض می‌تواند از وقوع خشونت پیشگیری کند.

همچنین، ارایه خدمات مشاوره‌ای و روان‌شناسی به قربانیان خشونت، به آن‌ها کمک می‌کند تا با آسیب‌های روحی خود مقابله کنند.

از سوی دیگر، تقویت قوانین حمایتی نقش بسیار مهمی در پیشگیری از خشونت خانگی دارد. تدوین و اجرای قوانین سخت‌گیرانه علیه افراد خشونت‌گر و همچنین ایجاد پناهگاه‌ها و مراکز حمایتی برای قربانیان، از جمله اقدام‌های ضروری است. علاوه بر این، باید فرهنگ‌سازی در جامعه برای کاهش تعصبات جنسیتی و افزایش احترام متقابل میان افراد ترویج شود.

در نهایت، مبارزه با خشونت خانگی نیازمند همکاری همه‌جانبه خانواده‌ها، نهادهای قانونی و اجتماعی است. تنها با ایجاد آگاهی، حمایت از قربانیان و تغییر نگرش‌های اجتماعی می‌توان این معضل را کاهش داد و به سوی جامعه‌ای امن‌تر و عادلانه‌تر حرکت کرد.