اهواز/ حبیب خبر- هوشنگ نوبخت:

باز هم بر حسب عادت و شاید رسالت رسانه ای ام پای اخبار تلویزیون نشستم و کنجکاوانه خبرهای منتشره از منابع مختلف را تجزیه و تحلیل کردم تا چنانچه کسی به عنوان یک فعال رسانه ای، از من خواست تا فضای حاکم بر کشور یا منطقه را برایش شرح دهم، بتوانم تحلیلی منطقی و کارشناسی ارایه دهم که در شان یک روزنامه نگار باشد.

همه باور داریم که شرایط بین المللی نسبتا مساعدی اکنون بر فضای کشور حاکم شده است و ارتباطات گاه نمادین گذشته با چند کشور محدود به وسعت چند برابر گسترش یافته به گونه ای که خیلی از تحلیل گران و شخصیت های برجسته سیاسی دنیا اعتراف کردند که نتوانستند با اهرم فشار حداکثری و تحریم های گسترده جلوی راهبرد ارتباطی ایران را با دنیا بگیرند و همین عامل باعث شده که هم نفت و هم بسیاری محصولات استراتژیک ایران به بیشتر نقاط دنیا صادر شود.

این موفقیت های نسبی و تاثیرگذار هم در حوزه بین الملل، هم در عرصه امنیتی و دفاعی و در سنگر علم و دانش را که کنار بگذاریم و بدان هم افتخار کنیم اما بی تعارف، هنوز هم معضل و چالش اصلی جامعه ی ایرانی، همان مشکلات معیشتی ناشی از تورم افسار گسیخته ای است  که اجازه نمی دهد، افکار عمومی به دیگر ظرفیت ها و پیشرفت های کشور بیندیشند .

در دولت سیزدهم، به رغم نقدهایی که در بسیاری موارد بر عملکرد آن است اما از میدان انصاف نباید خارج شد که قوه ی مجریه توانسته قدم های بزرگ، ماندگار و تاثیرگذاری در روند تسهیل امور زندگی مردم بردارد.

طراحی و فعالسازی ده ها سامانه ملی برای انجام امور روزمره مردم، ورود باصلابت به پاکسازی حریم سواحل کشور، مقابله با زمین خواری، فراگیر کردن بیمه های درمانی، سروسامان دادن به قوانین مالیاتی، تلاش برای کم کردن مشکلات مسکن و راه اندازی مجدد هزاران کارگاه متروکه و نیمه فعال و حضور میدانی در میان مردم و شنیدن دغدغه های آنان به واسطه سفرهای استانی از جمله حرکت هایی هستند که دولت آقای رئیسی با وجود همه مشکلات داخلی و خارجی، آن ها را آغاز کرد و تلاش در انجام آن ها دارد.

این مقدمه نسبتا طولانی و تحلیلی بهانه ای بود که به یک نکته اساسی اشاره کنم. نکته ای که پرداختن به آن می تواند تحولی عظیم نزد افکار عمومی به وجود آورد و جرقه امید را در دل مردم زنده کند.

هم من و هم شما بارها تجربه کرده ایم که در کف جامعه و در بازار یا همان میدان عمل زندگی، فاصله ی بسیار معناداری با قوانین خوب و گفته شده از اخبار وجود دارد.

فاصله ای که تاکنون کسی نتوانسته به گونه ای مقتدرانه و کارشناسانه آن را کم کند تا مردم، طعم شیرین خبرهای خوشایند تلویزیونی را در سفره هاشان مزه کنند.

همه تجربه کرده ایم که وقتی به یک فروشنده مراجعه می کنیم و می گوییم که در فلان خبر یا قانون کشور آمده که شما باید این جنس یا کالا را با این قیمت یا شیوه به فروش برسانید، با لحنی تند و گاه پرخاشگرانه ای ما را به رییس جمهوری، مجلس یا همان تلویزیون پاس می دهد و می گوید: "بروید از خودشان بگیرید" و این یعنی، هنوز شکاف زیادی میان قوانین، مقررات، مصوبات و گفتمان های درون جلسات با کف بازار و جامعه هست.

فاصله ای که نمی گذارد، ملت شریف و نجیب ایران- که لایق بهترین ها  هستند- طعم تحول در اراده دولت برای ایجاد یک زندگی بهتر را برای این مردم  بچشند و به آینده ای روشن تر بیندیشند.

اگر شفاف و صادق باشیم باید به نبود یک دستگاه نظارتی مقتدر در حاکمیت اشاره و اعتراف کنیم. دستگاهی که بتواند حداقل بستری مناسب را برای اجرای خیلی از قوانین خوب اخیر را در جامعه مهیا کند.

دستگاهی که اجازه ندهد یک دستفروش اهوازی- که هیچ خیر و برکتی برای شهروندان و شهرداری ندارد- بتواند به راحتی، هندوانه ی کیلویی ۲ هزار تومان در باغات شوشتر را به قیمت ۸ هزار تومان به مردم بفروشد یا فلان مغازه ای که حاضر نیست، آب معدنی بی کیفیت ۱۲۰۰ تومانی را کمتر از ۵ هزارتومان به دست مردم برساند.

اقتدار عادلانه سیستم قضایی، صلابت و شفافیت در برخورد نیروهای نظارتی، امنیتی، انتظامی و نهادهای اطلاعاتی، ارایه بسته های تشویقی و تنبیهی، قطع دست دلال های پیدا و پنهان، تصویب قوانین کارشناسی در حوزه عرضه و تقاضا، کنترل لحظه به لحظه نبض بازار، ترویج فرهنگ کاسبی بر اساس خرده فرهنگ های رایج دینی و ملی، جدا شدن از شیوه های منسوخ تجاری و نظارت بر آن، جریمه های هنگفت بازدارنده در باب گرانفروشی و احتکار، مردم محور کردن اقتصاد درون شهری و پرهیز از چند دستگی قوانین و مقررات حاکمیتی از جمله مواردی هستند که می توانند تلاش های اخیر دولت برای بهتر شدن زندگی مردم را به بدنه بازار و سپس سفره ها تزریق کنند و باعث شوند که افکار عمومی بپذیرد و لمس کند که هر آنچه در اخبار گفته می شود در میدان هم قابل اجرا است و بر معیشت آنان تاثیر دارد.