چه بخواهیم چه نخواهیم فضای حاکم بر کشور به سمت و سوی انتخابات شورای اسلامی شهرها و ریاست جمهوری رفته است. انتخاباتی که هم سرنوشت شهرها و هم سرنوشت کلان کشور را به مدت چهار سال تعیین می کند.

 انتخاباتی که همچون همیشه هم وارد حساسیت های سیاسی شده و هم حاشیه هایش سوژه های رسانه ها و افکار عمومی و البته فضای مجازی که به شدت بر همه امور سایه افکنده است.

 از نکات حایز اهمیت و جالب توجه در این دوره این است که درست کسانی وارد کارزار انتخابات ریاست جمهوری شده اند که خودشان سال هاست بر مسندهای مختلف و ارشد دولت ها و قوه های تصمیم گیر نظام و کشور حضور داشتند و اگر شرایط اقتصادی، فرهنگی، هنری و اجتماعی کشور به این حد از بحران رسیده دقیقا ماحصل دستورها و عملکرد همین دوستانی است که با شعارهای قشنگ شان قصد دارند با گذشته خودشان مبارزه و مقابله کنند!

 مردم عزیز کشورمان به واسطه حضور رسانه های مختلف و تسلط بر اوضاع و احوال مختلف به خوبی می دانند و رصد می کنند که چه رخدادهایی در گذشته باعث و بانی به وجود آمدن چنین شرایطی شده است و بی شک در مقابل این افراد که به افکار عمومی توهین کرده و به خودشان اجازه داده اند که باز هم در این عرصه و کارزار ثبت نام کنند در روز انتخابات نشان خواهند داد که دیگر زمان سفسطه گری ها و شعار بازی های سیاسی و پوپولیسم محور گذشته است.

 کشور با همه ظرفیت های بزرگ اقتصادی، سیاسی، معدنی، فرهنگی و قابلیت های رو به رشدی که در همه زمینه ها دارد به هیچ عنوان بر نمی تابد که بیش از این به دست مدیران امتحان پس داده ای بیفتد که همه میزها و منصب ها را تجربه کردند و ره به جایی نبردند.

کشور به رییس جمهوری مقتدر، جهادی، دست پاک و مردم محور نیاز دارد که برنامه ها و اهداف اش هم قابلیت اجرای منطقی داشته باشند و هم باعث تقویت سفره های مردمی شوند که به شدت در حال کوچک شدن است.

افکار عمومی را که رصد کنیم متوجه می شویم که مردم به شدت از احزاب به اصطلاح چپ و راست دلخور و نگرانند و دیگر اعتقادی به این بازی های صرفا سیاسی ندارند و معتقدند: کسی می تواند سکان کشتی اجرایی کشور را با آرامش به ساحل برساند که با هر گرایش و اندیشه ای، ملاک و معیارش استفاده از ظرفیت های بسیار نهفته داخلی و ارتباط معقول با دنیای پیرامون و مبارزه با دست های فاسدی باشد که ریشه در خیلی امور زده اند و نیاز به اقتداری انقلابی است که آن ها را قطع کند و اعتماد دوباره ای به جامعه برگرداند.

دلسردی و ناامیدی طیف های مختلفی از جامعه- که انگیزه ای برای مشارکت در انتخابات ندارند- از آنجا نشات می گیرد که معتقدند: بسیاری از چهره های نامزد شده نه تنها چیز جدیدی برای ارایه ندارند و نمی توانند بر معضل های موجود درکشور چیره شوند که چه بسا حضورشان ممکن است باعث پسرفت و بحران های بیشتری شود!

امیدوارم بیشتر چهره هایی که امتحان پس داده اند و باعث و بانی ظهور و بروز خیلی از بحران های امروز هستند به افکار عمومی و شعور مردم احترام بگذارند و انصراف بدهند تا اندک شخصیت هایی که توان و احتمال مدیریت بهتر بر چالش ها را دارند در عرصه بمانند و مردم را مشتاق کنند تا در روز سرنوشت کشورشان به مدت چهار سال حضور یابند و امیدوارترم کسانی که در صحنه می مانند و وارد رقابت اصلی می شوند هم از گذشته درس بگیرند و شعار ندهند و شفاف باشند و برای رضای خدا- که همان رضایت و خدمت به خلق خداست- قدم بردارند و قلم بزنند تا کشور عزیزمان دوباره به روال قدرت داخلی و اقتدار خارجی برگردد و مردم به یک رفاه نسبی- که حق طبیعی و ابتدایی شان است- برسند.

✍ هوشنگ نوبخت