رزمنده و جانباز کردی که بعد از چهل سال موفق به گرفتن شناسنامه ایرانی نشده است.

در تاریخ ۱۳۴۹/۱/۱۶ در اربیل عراق به دنیا آمد. فقط ۱۵ روز از تولد او گذشته بود که نیروهای امنیتی صدام به خانه آنها حمله کردند و پدرش را به شهادت رساندند و سپس آنها را از شهر و دیار خود بیرون کردند.

 سال ۵۰ تا ۵۲ اردوگاه مرز ایران بودند. همراه مادر و برادر و خواهر به داخل ایران پناه آوردند. از سال ۵۲ تا ۶۴ شیروان به سر بردند. تا اول دبیرستان را آنجا گذراند و بعد وارد بسیج شیروان شد.

 سال ۶۴ در بجنورد دوره آموزش نظامی دید اما چون  ۱۵ سال داشت مانع اعزام او به جبهه شدند.

برادر بزرگ تر عضو سپاه یکم رمضان واقع در اهواز کریت کمپ پادگان غیور اصلی بود.

سال ۶۵ از خراسان به یزد آمدند. ۳ سال یزد بودند. دوم دبیرستان بود که برای تیم  فوتبال بنیاد شهید بازی کرد. در سال ۶۶ با بسیج از همان جا به جبهه رفت و چند ماه در سقز پادگان آموزشی بود و به عنوان نیروی عملیاتی برای عملیات به طرف حلبچه رفت.

در حین عملیات بر اثر اصابت گلوله به پهلو و اصابت ترکش به دست راست مجروح شد که بعد از چندین عمل جراحی سخت سلامت نسبی بدست آمد.

  چون برادر بزرگ تر عضو سپاه و بطور دائم در جبهه بود و خرج زندگی خانواده با او بود برای اینکه به او نزدیک تر باشند در سال ۶۸  از یزد به اهواز آمدند.

در اهواز تحصیلات را در دبیرستان شهدای هفتم تیر و رزمندگان ادامه داد و دیپلم رشته فرهنگ و ادب را گرفت.

 سال ۶۹ در باشگاه گروه ملی اهواز رشته بوکس را شروع کرد و تا سال ۷۷  برای اهواز و خوزستان در سطح کشوری  مدال آور بود.

با پیشنهاد فرمانده پادگان غیور اصلی و معاون و برادرش که وی را در عرصه ورزش دیده بودند درخواست داد برای کمک به آنها در سپاه بدر ثبت نام کند و برای آموزش سربازها در پادگان باشد. یک سال پادگان غیور اصلی بود. بعد سپاه بدر وی را خواست و چند ماه برای کارت هویت اتباع  و پر کردن مشخصات آنها  فعالیت کرد و سپس به پادگان  آموزش شهید مدنی برای آموزش نیروهای  سپاه بدر رفت.

 بعد از دو سال به دلیل  فشارهای جسمی و آسیب های حاصل از جراحات جنگ وی را از ادامه کار بازداشت و درگیر مداوای اثرات مجروحیت شد. اما چون عاشق بوکس بود ورزش را رها نکرد و در رشته بوکس در خوزستان بسیار درخشید.

 در طول کار در ورزش بوکس، سه بار به تیم ملی دعوت شد و با حضور در مسابقات حصر آبادان دو بار مقام اول و یک سومی را در کارنامه ورزشی خود ثبت کرد.

 سال ۷۰  اولین مدال جوانان کشور را برای خوستان کسب نمود و مدال آور برای باشگاه گروه ملی اهواز در میادین استانی و کشوری بود.

وی بعد از دوران ورزشی خود، وارد عرصه مربیگری بوکس شد. در سال ۷۹ مدرک مربیگری درجه ۳ و  سال ۸۳ مربیگری درجه ۲ بوکس را گرفت و به آموزش ورزش بوکس در ردهای مختلف سنی در اهواز مشغول شد و در حال حاضر در کسوت مربی بوکس در باشگاهای شهید صادقی و ایثار و باشگاه شریف در حال آموزش و پرورش رشته بوکس است.

در این سال ها بارها به عنوان مربی تیم های رده ای و بزرگسالان و لیگ اهواز و استان و کشوری کنار دیگر مربیان اهواز و خوزستان مربیگری کرده و در سال ۹۰ برای اولین بار تیم نوجوانان خوزستان قهرمان کشور شد. او یکی از مربیان این تیم بود و نقش بسزایی در این قهرمان داشت.

با تمام هیات های ورزشی خوزستان از گذشته تاکنون همراهی و فعالیت بسیار داشته است سپس برای کمک به ارتقای سطح دانش ورزشی خود به تحصیل در دانشگاه ادامه داد و در رشته تربیت بدنی مدرک فوق دیپلم گرفت و کارشناسی را در رشته آمادگی جسمانی ادامه داد.

به دلیل نداشتن شناسنامه در هیچ کجا نمی توانست وارد کار دولتی شود و چندین سال با پیمانکاران در گروه ملی و صنایع فولاد مشغول به کار شد ولی چون قانونی وجود داشت که اتباع خارجی حق کار کردن در شرکت ها را ندارد پیمانکار هم وی را به عنوان یک خارجی از کار اخراج کرد. بعد از آن کار آزاد انجام داد تا اینکه به بنیاد جانباران مراجعه کرد و بر اساس پرونده جانبازی، بنیاد از سال ۷۹ حقوق جانبازی برای وی در نظر گرفت.

سال ۷۷ با یک دختر ایرانی ازدواج کرد که حاصل آن ۳ فرزند است.

رزمنده جانباز رزگار شریف، شرافت دارد به شناسنامه داران ایرانی که در ۸ سال جنگ تحمیلی در کنار دشمن به وطن خیانت کردند.

رزگار شریف رزمنده کرد شریفی که خود و برادر بزرگ ترش سال ها در جبهه های جنگ از خاک و کیان جمهوری اسلامی ایران دفاع کردند .

می طلبد حداقل ترین سپاس و قدردانی به عنوان مدال شجاعت و فداکاری از وی بعد از ۴۰ سال انتظار ایشان مفتخر به شناسنامه ایرانی شود که خود و خانواده خود را برای حفط نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران هزینه کرده اند.

گردآوری و تنظیم کننده: اصغر حاتمی نیا، هم رزم رزگار شریف