دیوانه کرده  رشت رویت  روح   باران را
 مهمان پذیر  فصل ها کرده ست گیلان را 

 از بس که گل هستی، عسل چشم از دل جنگل
 در  دامن  خود   می کشی   زنبور داران را

 کمتر  لبت   را   کالباسی   کن ،  تهیدستی
 دارد  بخوردم  می دهد  شب حسرت آن را

 چشمت اگر چه قهوه ی ترک است اما هیچ
 نوشیدنی   تسکین  نخواهد  داد  وجدان را

 دیشب  بدون  آن که  باشی،  هم  قدم  با  تو
 بگذاشتم    بر   دوش     پاهایم    خیابان را

 من  نقطه ی  پیوند  را  ترسیم  می کردم
 تو  بارها  در  خواب   دیدی   خط   پایان را

 تو   رفته ای    سمت      بهار     آرزوهایت
 من  می کشم  بر سینه ام  زخم  زمستان را

 حال   مرا   دیری ست  داروها   نمی فهمند
 می جویم  از  پیشینه ی   زخم  تو  درمان را

 فرقی ندارد کی ، چه وقتی ،کی ،کجا،.. روزی
 باید   یکی  از   ما    دوتا    می داد    تاوان را
* حمداله احمدی