در سال های پیشین انتظار می رفت مسوولان کلان دولتی فرصتی را مهیا کنند تا مدیریت شهری به دست نیروهای توانمند بومی سپرده شود.

از جمله مزایای نیروهای بومی می توان به آشنایی با محیط، دلسوزی برای پیشرفت منطقه خود، نفوذ کلام، زمان بیش تر برای حضور در منطقه و در نهایت  کارآیی و اثر بخشی بیشتر در حوزه اجرا عملکرد اشاره کرد.

انتخاب افراد بومی با توجه به احساس تعلق و شناخت بیشتر از حوزه ماموریت خود، محاسن و توفیق های بیش تری را برای شهر به ارمغان می آورد و دیگر نیازمند زمان برای آشنایی با مشکل ها و نیز شناخت نقاط قوت و ظرفیت های موجود و بر زمین مانده برای توسط همه جانبه شهر نیست.

نیروهای متخصص و تحصیلکرده در این شهرستان کم نبودند، نیروهایی که هم از لحاظ علمی دارای مدارک عالی در زمینه مدیریتی  هستند و هم از لحاظ تجربه و توان اجرایی امتحان خود را پس داده اند. به راستی آیا قحط الرجال بود که استاندار از شهرهای دیگر برای مسجدسلیمان- این شهر اولین ها- فرماندار غیر بومی تعیین می کند؟!

مردم این شهر همچون شهرهای دیگر علاقه مندند برای حل مشکل ها و ارایه درخواست خود در حوزه مدیریتی به کسی مراجعه کنند که او را بشناسند و وقتی از مشکل حل نشده ای سخن می گویند، اشراف کامل و شناخت کافی از مسایل و مشکل های منطقه داشته باشد نه اینکه مدت ها صبر کنند تا یک فرماندار غیر بومی با مسایل فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و... آشنا شود!

امروز زمان آن قدر برای خدمت به این مردم زجر کشیده اندک است که دیگر نباید با فرماندار غیر بومی زمانی را برای خدمت هدر داد.

گلایه و بغض مردم مسجدسلیمان بزرگ از مسوولان استان و کشور  این است که چرا همواره با نگاه ضعیف خود، اجازه بروز و ظهور استعدادها به مردم مسجدسلیمان- جدا از توجه به مسایل حزبی و سیاسی- داده نمی شود؟!

باید باور کنیم که مدیران بومی در انجام امور بسیار مثمر ثمرتر می توانند باشند؛ زیرا یک فرماندار بومی و متخصص به شایستگی می تواند با احساس تعلق و دلسوزی خالصانه و شناخت همه جانبه بیش تر از محیط پیرامون خود زمینه پیشرف حوزه مسوولیت اش را فراهم کند و در نتیجه اعتماد عمومی بیش از پیش  شهروندان مسجدسلیمانی را به مسوولان شهرستان جذب کند.

ایمان سعیدی