"کرونا به یک باره آمد، غافلگیرانه آمد، ناباورانه آمد، جمع های ما را هرکجا یافت، پراکنده کرد، ولی به ما نشان داد سرنوشت مان همچون تاروپود یک قالی پرنقش ونگار درهم پیچیده شده است.

 نیازمندی «من» های مان را به ما شدن به یادمان آورد. کرونا در گوش مان می خواند: یا همه باهم زنده می مانید، یا همه باهم می‌میرید. این گونه نیست که اگر کسی گلیم خویش را از آب برگیرد، بتواند در گوشه عزلتی آرام گیرد. اگرچه کرونا فرزند مرگ است، اما آموزگار خوبی است، عادل است، او در همین مدت کم به ما آموخت، خودمحور نباشیم، آنچه رابر خود نمی پسندیم، برای همنوعان خود نپسندیم ، آموخت اگر باهم و همدل باشید، پیروزید.

کرونا مرز های مان را به رسمیت نمی‌شناسد، به دشمنی دولت های مان کاری ندارد، به سلاح هایی که به سوی هم نشانه رفته ایم، کاری ندارد، به بالا و پایین و طبقه و قبیله و کشور و شاه و گدا کاری ندارد. او هدفش، «ما» انسان ها هستیم؛ می خواهد مارا زمین بزند، پنجه در پنجه ما می نهد، ولی فرصت برخاستن هم می‌دهد تا نیروها و قدرت های ناشناخته مان را بشناسیم، کرونا بدی های شیطانی ما را به ما می نمایاند.

کرونا جباری مهربان است، با کودکان مهربان تر است، زهر نیشش در بدن پاک آنها اثر ندارد. با همه این ها کرونا در میدان نبرد با ما با قوانین طبیعت جوانمردانه می‌جنگد. از سلاح های شیمیایی و اتمی و غیرمتعارف بهره نمی برد، برای همین به ما فرصت برخاستن و دوباره جنگیدن می دهد.

کرونا چشمان ما را به روی حقایقی که مدت هاست فراموش کرده ایم، باز کرده است. جوهره وجودمان را به نمایش گذاشت، خودخواهی ها و منفعت طلبی های مارا آشکار کرد، ترس و ذلت و ضعف مان را به رخ کشید، و در مقابل، چشمانش در برابر شجاعت و جوانمردی و پاکی و ایثار وگذشت و نوع دوستی برخی دیگرمان، خیره شده است.

خداکند درس های کرونا را آموخته باشیم:رسم در کنار هم ماندن را..."

ابراهیم افتخار- اهواز