سخنگوی دولت دوازدهم و وزیر پیشین کار در یادداشتی نوشت: به نظر من یکی از مباحث جان‌دار و مهم، کالبدشکافی ۱۲ فروردین، فرصت‌های درون آن، نارسایی‌های تفسیری و نگاه تقلیل‌گرایانه و محدودساز و خاموشی پنهان و آشکار روح وجان آن است.

 "علی ربیعی" در مطلبی نوشت: کاش امروز هیچ گاه تعطیل نمی شد. کاش امروز روز گفت و گو پیرامون چگونگی تحکیم جامعه ای صندوق بنیاد در ایران بود. گفت و گویی برای حفاظت از ارزش های صندوق و برای چگونگی تبلور تمایلات و خواسته‌های نسل ها از طریق صندوق‌های رای.

 آن گونه که جماران روایت کرده، ربیعی نوشت: گفن و گویی برای چگونگی انسجام وتقویت هویت ملی و تأثیرگذاری نقش‌آفرینی همه گرایش‌های قومی و فرهنگی در درون ایران بزرگ ازدرون صندوق های رأی..

 به اعتقاد من، این روز تاریخی‌ترین لحظه حیات سیاسی ملت ایران در چند سده اخیر است. یک رژیم، نه از میان تانک و گلوله و خونریزی و جنگ مسلحانه نه کودتا بلکه با یک حضور مردم و با سبکی کاملا دموکراتیک از میان آرای مردم شکل گرفت واساسا انقلاب اسلامی خود یک رفراندوم ویک انتخاب بزرگ بود.

در دوازده فروردین، روز تاسیس جمهوری اسلامی ایران، نیروی تاسیس‌گری ملت در جریان یک همه‌پرسی بی‌نظیر به منصه ظهور رسید و جمهوری در زهدان پاک، مشروع و منزه یک رفراندوم در پای صندوقهای رای متولد شد و یک قرارداد اجتماعی عظیم شکل گرفت.

آنچه در ۱۲ فروردین ۵۸ رخ داد، یک سنت، قاعده و یک نهاد است که جاری شدن ارزش‌های آن در همه ادوار نباید کمرنگ شده و یا به فراموشی سپرده شود. ۱۲ فروردین، نماد یک نظام "صندوق بنیاد" است.

دوازده فروردین، همچنین نماد تاسیس و انعقاد یک قرارداد اجتماعی عظیم میان شعار یک دولت، یک ملت آن هم به رای ملت در مقابل نظام پادشاهی بی‌اعتنا به صندوق رای است.

دوازده فروردین به یک معنا، نوعی تمدن‌سازی نیز محسوب می‌شود.تمدن سازی، براساس همان معیار که در فرمول جمهوریت واسلامیت متجلی شد.یعنی این که به کمک مردم و با بهره برداری از استعدادهای همه ملت، با عوامل فرساینده تمدنی مقابله کنیم. تمدن‌سازی براساس روح جمهوریت واسلامیت با محور قراردادن نسل های جدید با تنوع گرایشی آنها در حرکت مسیر اجتماعی ایران به سوی آینده شکل می‌گیرد.

اکنون به نقطه‌ای رسیدیم که بیم از تداوم باکیفیت صندوق بنیاد ماندن نظام، روشنی امید را به سایه خواهد سپرد.

من معتقدم راه حل تمام نگرانی‌های به وجود آمده به خصوص نگرانی در قبالِ زیست ناآرام وجنبش گونه جامعه درلایه های زیرین و همچنین ایستادگی در برابر تضعیف‌گران خارجی ایران، چیزی جز افق گشایی نوین برای جاری کردن روح دوازده فروردین با همان سبک و سیاق پنجاه و هشتی نیست این تنها وتنها روزنه گشایی است که زخم ها راآلام خواهد داد، قطبی سازی های فرساینده را علاج و ملت بودگی درسایه اعتماد را عمیق، آشتی دهنده بین نسل ها، سربرکشیدن استعدادها و.... و پیامد منطقی آن، ایران قوی، شکل کیری روند توسعه، حل مسایل وکاهش بحران های دیروز، امروز و فردا، فقرزدایی و سرزندگی پرشور درجامعه ای بدون تنش خواهد بود.