اهواز/ حبیب خبر- دکتر حسن دادخواه:

 در میانه ماه روزه داری قرار داریم و گذر روزهایی را می بینیم که همه به خواندن ادعیه و حضور در آیین‌های دینی فراخوانده می شویم.

 فضای کنونی برای آنانی که در بزرگ سالی به سر می برند، یاد آور دوران نوجوانی و جوانی است که از دیرباز با اشتیاق و میل عاطفی و کم کم میل شناختی و معرفتی، در مناسک و آیین‌های این ماه شرکت می کردند.

 نواها و دعا‌هایی که در مساجد به طور جمعی خوانده می شد و منابر اندرز و گردهم آیی های محله ای با دوستان، فضا و احساس عاشقانه ای را برای تبار گذشته به یادشان می آورد. 

 ماه‌ها یکی پس از دیگری و سال‌ها بر این شیوه گذشت. ماه‌های شمسی و قمری هر یک در فصلی از سال و گاهی هر دو با هم، یادآوری و ذکرهایی بر انجام اعمال ویژه بود که به منظور خودپالایی و نزدیکی به خدا و پاکیزگی نفس و جان و خرد دنبال می شد.

انتظار می رفت و می رود که با این حجم و گستره از پراکندگی و تکرار و تاکید بر اخلاقیات و معنویات و امور روز واپسین و یادآوری بشارت‌ها و تهدید‌های الهی، جامعه به خود بیاید و کنش و گفتار و رفتارهای جمعی خود را با آن آموزه‌ها تنظیم و هماهنگ کند.

مگر کم گفته شد و کم به گوش‌های مان رسید، دریافته های دعاها و پندها و یادآوری رادمردی های انسان های بزرگ و الگو؟ مگر کم گریستیم و سر در گریبان خویش فرو بردیم و دندان پشیمانی بر لب‌های مان گزیدیم؟

اما امروز و پس از نیم‌قرن و سده ای که از ما گذشت و سده‌هایی که بر تاریخ گذشت، رو به کدام سو داریم، جامعه ایرانی به کجا می رود؟  کجای جهان ایستاده‌ایم و فرداهای مان را چه گونه می بینیم؟

رتبه، نمره و معدل درس، رفتار، کژی ها و کاستی‌های مان چیست؟ آن همه تحمل رنج و زحمت بابت نذر و نیازها و شنیدن ها و خواندن‌ها و نشستن و برخاستن های مان، به چه انجامید و کجا رسید؟

اخلاق فردی و جمعی، رفتارهای اجتماعی، ارزش‌های معنوی و ایده های مان برای برساختن جامعه دور از آلودگی به کجا رسید؟ اگر قانع نشده آیم و همچنان به انتظارهای خویش نرسیده ایم، چرا؟ علل چه بوده است؟

آیا روش‌های پاسداشت از دین و ایمان، نامناسب و نارسا بود؟ آیا همزمان، از آسیب شناسی بی خبر و ناآگاه بودیم؟ آیا آداب دنیای جدید و زیست در زمان حال را نیاموخته بودیم؟