سرمربی تیم ملی ایران بعد از شکست سه بر دو ایران در نیمه نهایی مقابل قطر، به کنفرانس خبری آمد و پاسخ‌گوی پرسش های خبرنگاران شد و گفت: "یکی از تلخ‌ترین شب‌های زندگی خود را سپری ‌کرد."

صحبت‌های "امیر قلعه‌نویی"، با عذرخواهی از مردم ایران شروع شد و سپس از بدشانسی تیمش در موقعیت‌های گلزنی ایران صحبت کرد.

او ایران را مستحق شکست ندانست و معتقد بود دلیل باخت ایران بدشانسی بوده نه ضعف فنی و سپس مقصر این باخت را شخص خودش دانست و گفت: اگر این بازی را واگذار کردیم مقصر اصلی من هستم و جا دارد از همه عذرخواهی کنم.

حبیب خبر: جدن یک خبرنگار درست و حسابی در این مصاحبه نبود که پرسش کند: جناب امیرخان! شما که می گویید "آنالیزمان اشتباه نبود" پس به چه دلیلی می گویی: مقصر اصلی هستی؟! 

شما در تیم تان بازیکن سرعتی و دریبل زن مثل "اکرم عفیف" داشتی که در بازی های گذشته هم گل زده و هم گل کاشته بود اما او را در دو بازی آخر روی نیمکت نشاندی!

"مهدی قائدی" می توانست با به هم ریختن خط دفاعی قطر هم گل بزند و هم موقعیت گل ایجاد کند اما او را روی نیمکت نشاندی تا ترشی بیندازی! بعد هم می گویی: آنالیزمان اشتباه نبود! در حقیقت مقصر اصلی باخت به قطر و دو بازی ضعیف در برابر فلسطین و سوریه، آوردن بازیکن های پا به سن گذاشته و ناتوان در سرعت و تکنیک و کار گروهی و نیز عصبی مزاج آن هم از مدارس خارجی پیرمردان بوده است جناب قلعه نوعی!

نگارنده با صراحت می گویم: اگر به جای تیم باصطلاح ملی فوتبال فعلی، تیم فوتبال "شمس آذر قزوین" در جام ملت ها بازی می کرد؛ بی شک نتایج بهتری از تیم شما- که در خوردن گل تبحر خاصی در دفاع و دروازه بانی دارد کسب می کرد. این را مطمین باشید و خود را با احترام کنار بکشید تا برنامه های شکست خورده "کی روش" که در ذهن تان جا خوش کرده است پاک شود!

اما مگر می رود میخ آهنین بر سنگ؟! او می خواهد خود را برای جام های دیکر جهانی و ملت ها و دولت ها(!) آماده و نیز جوانگرایی هم بکند؛ آن هم بعد از مرگ سهراب! دمت گرم جناب کی روش! ببخشید استاد قلعه نویی...

در حقیقت در این بازی هافبک ها یا میان داران رابط خطوط دفاع و مهاجمان نبودند و دروازه بان ها هم توپ ها را مستقیم برای همدیگر شوت می کردند و گاهی هم مدافعان و مهاجمان برای زدن سر بلند می شدند و در نهایت توپ ها توسط مدافعان به دروازه بان ها می رسید؛ برای همین هم بود که دروازه بان تیم قلعه نویی کمتر به بازیکنان مدافع توپ می سپرد چرا که جلو ایستادگان- که در آفساید گیری همچون لشکرهای شکست خورده در فیلم های جنگی بودند و هستند- با دستپاچگی چندباره توپ را به عقب بر می گرداندند تا خود را مبرا از اشتباه بدانند.

انگاری هرچه زمان رو به جلو می رود برخی تیم ها مانند تیم ملی قلعه نویی به جای رفتن به جلو و پیشرفت، به عقب برمی گردند و پسرفت می کنند و کسی هم نمی گوید: آقای دفاع! دروازه حریف جلوی رویت است نه پشت سرت!

به هر روی، عامل مهمی که سبب شد تیم جناب قلعه نویی به فینال نرسد استفاده بیش از حد از بازیکنان مهاجر و پا به سن گذاشته و کم تحرک و بدون داشتن تکنیک و تاکتیک و بسیار ناهماهنگ و عجول و پر استرس فعلی بود که دیگر باید بازنشسته شوند و فقط به عنوان تماشگر به ورزشگاه بیایند و با خوانش صادق بوقی و دیگر بوقچی ها شادمانی و پای کوبی کنند! همین.