اهواز/ حبیب خبر- هوشنگ نوبخت:

 این روزها همچون سال های گذشته نفس مردم خوزستان به ویژه کلان شهر اهواز به شماره افتاده است. شماره نفس هایی که روی تخت های بیمارستان گلستان و رازی افتاده اند به صفر می رسد؛ همچون نمره ای که باید به خیلی ها داد.

 گناه ما چیست که از روی ناچاری و اجبار لالی و سوسنگرد و ایذه را رها کردیم و به اهواز آمدیم تا دنبال گوشه ای از آرزوهای گمشده مان باشیم؟

 گناه ما چیست که باید پیش روی نمایندگان، سران قوا و مدیران کل دستگاه های مختلف در استان، دود نفت و گاز و فولاد و کربن و نیشکر را بخوریم و شاهد باشیم که سودشان در جاهای دیگر خرج زیرساخت و سلامت دیگران شود؟

 گناه ما چیست که سال هاست عزیزان مان را به علت بیماری های ناشی از آلودگی های بسیار از دست می دهیم بی آن که کسی یا جایی حامی مان باشد و فریادمان را بشنود؟

 گناه ما خوزستانی ها چیست که در ثروتمندترین استان کشور باید برای حداقل های زیست مان و ابتدایی ترین خواسته های مان- که نفس کشیدن اولین آن هاست- مثل نوزادی که گرسنه است، گریه کنیم و کسی به دادمان نرسد!

 گناه ما چیست که ۸ سال تمام سپر بلای خاک و ناموس و ایمان مان شدیم و زیرساخت های اندک مان را هم از دست دادیم و اینک به جای جبران و توجه از سوی دولت ها و مسوولان، با دود و غبار و فاضلاب و سیلاب و  بی تدبیری، تنبیه می شویم.

 گناه ما چیست که استانی شده ایم برای آزمون و خطای صندلی های مدیریتی و سکوی پرتابی برای کسانی که حقوق نجومی شان را از دیار ما می گیرند ولی حاضر نیستند لحظه ای، خانواده شان در این شرایط زندگی کنند!

 بدترین حالت ممکن برای یک ساحل نشین این است که به قشنگی امواج عادت کند و ما خوزستانی ها به تمام اتفاق های بد دنیا در استان مان عادت کرده ایم و ظاهرا جز مهاجرت یا تحمل چاره ای نداریم.

 ما خوزستانی ها آن قدر از هوای پاک محروم بوده ایم و فضاهای آلوده را تجربه و حس کرده ایم که بیشتر وقت ها ، درست مثل حالا که حالم خوب نیست، دل مان برای نفس مان تنگ می شود.