اهواز/ حبیب خبر- هوشنگ نوبخت:

 بی شک حذف دوباره و سلسه وار تیم ملی امید، باز هم اهالی فوتبال را نسبت به این تیم ناامید کرد.

 تیمی که برعکس نامش هیچ وقت در نیم قرن اخیر نتوانست جرقه امید را در دل هواداران و کارشناسان فوتبال مملکت روشن کند.

 این که چرا تیم المپیک یا امید ما به رغم وجود استعدادها و ظرفیت های نهفته در نیروی انسانی کشور نتوانسته حداقل خواسته های فوتبالی ما را برآورده کند بارها در رسانه ها توسط کارشناسان خبره و دلسوز مطرح و عنوان شده است ولی این که چرا هیچ وقت این رده سنی به سرانجام مطلوبی نرسیده جای تامل و البته بازخواست دارد.

 نبود ساختار منظم، توجه بیش از حد به تیم ملی بزرگسالان، نبود برنامه ریزی بلندمدت، نبود آموزش علمی در تیم های پایه، حاشیه ها و تفرقه های پیوسته فدراسیون فوتبال وکمیته ملی المپیک، نداشتن یک کادر مجرب چند ساله و همکاری نکردن باشگاه ها با این تیم تنها گوشه ای از مشکل هایی است که اهل فن به آن ها اشاره کرده اند اما هیچ وقت، گوش شنوایی در کشور نبوده که در رفع این مشکل ها دغدغه داشته باشد یا آن ها را رفع کند.

به نظر می رسد تنها راهکار موجود برای برون رفت از این تابوی پنجاه ساله- که با این روند به صد سال خواهد رسید- برنامه ریزی اصولی خارج از نتیجه خواستن این تیم به مدت حداقل چهار سال با یک مربی متخصص و آینده نگر است.

تیمی که نیاز است در طول این چهار سال پا به پای تیم بزرگسالان تمرین کند و به همان اندازه نیز از زیرساخت های موجود کشور بهره ببرد و مورد توجه باشد.

پیشهاد نگارنده این است که تیم ملی امید از امروز به عنوان تیم ملی «ب» کشورمان و زیر نظر کادر فنی تیم بزرگسال و با برنامه ریزی بلند مدت و تقویت آن با مربی خارجی به کار خود ادامه دهد شاید بتوان در آینده ای نه چندان دور ذخیره ای مناسب حداقل برای تیم ملی یزرگسالان فوتبال کشور ساخته و پرداخته کرد.

تیم بزرگسالی که پنجاه درصد آن بعد از بازی های جام ملت ها در آستانه خداحافظی یا بازنشستگی ملی قرار دارند.

تزریق امید به تیم ملی امید تنها با برنامه ریزی دقیق و طولانی مدت به دست می آید.

برنامه ای که نبود آن در طول دهه های اخیر باعث شد که صدها جوان مستعد فوتبال کشورمان نتوانند خود را در یک بستر ملی به عنوان تیم ملی امید به دنیای فوتبال معرفی کنند.