اهواز/ حبیب خبر- سید مهدی ابوس:

فوتبال خوزستان مهد شکسته ای است که دلسوز و ترميم کننده ندارد!  شاید کسی بپرسد چرا این چنین درباره مهد فوتبال ایران قضاوت می شود؟

پاسخ این است: شوربختانه دیگر در فوتبال خوزستان کسی محرم اسرار و نیز یار کسی نیست!

 فوتبال خوزستان مهد فوتبال کشور بود! الماس چشم نواز فوتبال ایران بود! اصالت اش بومی و رسالت اش تکنیک ناب فوتبال و تماشاگر پسند و سرورانگیز بود! اما حالا چی؟!

امروزه فوتبال خوزستان تبدیل به محله برو و بیای درهم و برهم و بی حساب و کتاب و بدون کمترین بازده خروجی با بیشترین ورودی شده است!

زیر ساخت آن- که مدارس فوتبال است- به ظاهر مواج و دلفریب است اما در باطن کاسبی و حواشي اش بیشتر از آموزشی آن است. فوتبال پایه اش نوسان سنی دارد؛ به طوری که مسیرش نه بازسازی می شود، نه مالکیت و نه عاقبت بخیری خواهد داشت؛ زیرا ریل و قطار  ندارد!

این فوتبال نوشته ها و جنجالش بیشتر از داشته ها و باورهایش است! می گویند: فوتبال ورزش و صنعت است؛ اما انصافن این فوتبال در شفافیت و کنار گذاردن تعارفات خوش خدمتی با صنعت و ورزش چند، چند است؟

به راستی چرا بازیکن تیم های پایه در هر فصل چندین نفرش به تیم های ملی پایه دعوت می شوند ولی از میان نفرات دعوت شده شمار اندکی خود را به اردوها معرفی می کنند و مابقی ظاهرآ انصراف می‌دهند!؟

چرا تلاش در تحریف و عوام فریبی هوادار فوتبال داریم و تجویز این نسخه های گول زننده چه سودی برای فوتبال سرزمین طلای سياه خوزستان دارد.

 آن هایی که در این فوتبال کهنه کار هستند خوب و بد واقعی درون مستطیل سبز فوتبال را می دانند که چه کسی اهلش و چه کسی آمده ببرد و برود و به ريش این فوتبال و اهالی اش بخندد... شاهد هستیم نفوذي ها به مراتب بیشتر لایقان و مالکان واقعی فوتبال در حال جولان هستند.

 در مطلب قبلی نوشتیم: دارند این فوتبال را بازی می دهند؛ حالا این را هم اضافه ‌کنیم: دارند نشانی غلط به این فوتبال می دهند تا به اهداف ترسیم شده خود برسند.

 دیگر نباید اجازه داد دچار حواس پرتی شویم. با صراحت می نویسم: وضعیت تیمداری فوتبال خوزستان برای حضور شايسته در لیگ های کشوری ایده آل نیست؛ چون اعتقاد داریم به مراتب می توان بهتر از این بود.

 چگونه باشگاه های غير خوزستانی مطرح در کشور با اعزام نمایندگان خود به خوزستان  اقدام به برگزاری تست های کشف استعدادهای درخشان در سطح همه رده های فوتبال می کنند و میوه های نوبر باغستان فوتبال خوزستان را گلچین و می چینند؛ اما تیم های خوزستانی از جذب چنین داشته های بومی اکراه دارند و بازیکنان نزدیک به سالمند را جذب می کنند!  هر کسی هم اعتراضی داشته باشد متهم به تضعیف و تخریب می شود!

روز مرگی و پهن کردن دوغ و ماست روی طناب فوتبال و مدیریت تیمداریش بسیار روشن است؛ اما سنبه بیرونی ها پر زورتر است و بله قربان گویی جزیی از منشور ورود به مستطیل سبز فوتبال خوزستان شده است.

 دیگر در این فوتبال گوشی شنوایی نیست و هر کسی کار خود  و حرف مافوق را اجرا می کند تا به جای تخصص و ساختار سازی و مطالبه گری، خوش خدمتی به دلال ها و شرکا پیشه کرده باشد.