اهواز/ حبیب خبر- هوشنگ نوبخت:

 امروز در حالی شاهد باخت نفت مسجدسلیمان به سپاهان اصفهان بودیم که اندک شانس بقای تیم اول شهر اولین ها به آخر جدول چسبید و عملا به لیگ پایین تر فوتبال کشور سقوط کرد.

 سقوطی که ماه ها پیش، اهالی فوتبال، کارشناسان و دلسوزان این شهر و این تیم آن را هشدار داده بودند اما توان و اراده ای برای بقا دیده نشد.

 از بحث فنی فوتبال کمی وام بگیریم و بپردازیم به محصولی طلایی ولی سیاه که برای همه کشور و دنیا، خیر و برکت داشت جز برای مادرش، مسجدسلیمان.

  آری! نفت نه برای اقتصاد، نه برای معیشت، نه برای آبادانی و نه برای فوتبال مسجدسلیمان آورده ای نداشت. کاش این محصول ناخلف دست از سر این شهر برمی داشت تا حداقل آوازه و قدرت و ثروت اش، مردم این شهر را بیش از این آزار ندهد.

 بی شک هر جا از طلای سیاه، به عنوان بزرگ ترین منبع درآمد کشور یاد می شود، آدمی یاد ثروت، امکانات و رفاهیات اولیه می افتد درست مثل ضرب المثلی که در جنوب میان مردم رایج است. وقتی کسی را شیک و پولدار و ولخرج می بینند، می گویند حتما نفتی هستی؟

 شوربختانه این ضرب المثل نه برای مردم، نه برای بیکاری، نه برای اقتصاد و نه برای فوتبال مسجدسلیمان کارایی نداشت و امروزه شما در این شهر ردی از عبور یک تیپ به اصطلاح نفتی نمی بینید .

همه باور داریم که ورزش فوتبال در کنار بعد سلامت و قهرمانی اش به عنوان یک پدیده اجتماعی موظف است که نسبت به پیرامون خود مسوولیت هایی را به انجام برساند و باعث تزریق امید، شور، نشاط و حتی قدرت و ثروت برای مردمان اش باشد اما باز هم شوربختانه باید اعتراف کنیم که باشگاه نفت نتوانسته در این سال ها به مسوولیت های اجتماعی اش در قبال مردم شهر اولین ها جامه عمل بپوشاند.

بیکاری، افسردگی، خودکشی و ناامیدی جوانان مسجدسلیمان در سال های اخیر حکایت از این کم لطفی ها و بی مهری هاست.

تیم فوتبال نفت مسجدسلیمان نه تنها به عنوان قلب ورزش این شهر که به عنوان یک هویت قومی با بهره بردن از طرح چوقا که لباس رسمی مردان بختیاری است بر البسه خود در لیگ برتر به تنها منبع امیدآفرین روحی، روانی و ورزشی بزرگ ترین ایل کشور نیز تبدیل شده بود اما متولیان امر و مسوولان باشگاه فارغ از بهره بردن از این همه ظرفیت ، نه تنها از بعد ورزشی و قهرمانی قدمی برنداشتند که در بعد اجتماعی نیز نتوانستند پاسخ گوی مطالبات اولیه بزرگ ترین ایل کشور باشند.

ده ها سوال ذهن من و خیلی از تحلیل گران فوتبال را مشغول به خود کرده که تاکنون نیز هیچ منبع موثقی، بدان ها پاسخ نداده است.

نخستین سوال این است که اگر به هر دلیل، مجموعه نفت به عنوان بزرگ ترین و ثروتمندترین منبع مالی کشور قصد یا توان اداره یا کمک مالی به این باشگاه را نداشتند چرا نام، لوگو و تبلیغ شان را از این باشگاه حذف نکردند که لااقل توقعی به وسعت بزرگی نام نفت از این تیم نداشته باشیم ؟

اگر مجموعه نفت کشور به هر دلیل قصد ندارد وارد فضای فوتبال شود، چگونه می خواهد پاسخ گوی ذره ای از  تعهدات اجتماعی خود نسبت به جوانان شهری باشد که مادر نفت ایران و خاورمیانه است؟!

چگونه می شود یک مادر شیرش را به هر دلیل از فرزندش دریغ کند و شاهد از بین ر فتن اش باشد؟

نفت مسجدسلیمان در حالی به لیگ یک فوتبال کشور سقوط کرد که مردم مسجدسلیمان و ایل بزرگ بختیاری هرگز نام نفت را به نیکی یاد نخواهند کرد.

طلای سیاهی که هیچ بخت سفیدی را برای این شهر و جوانانش رقم نزد.