چندی قبل که در دفتر کار یکی از مسوولان ورزش استان برای انجام کاری اداری حاضر شدم؛ دیدم که مرحوم رضا گنجاپور- که 81 سال سن داشتند- از ساعتی قبل در دفتر آن مدیر نشسته و در نهایت نیز فرصت دیدار با ایشان برای انجام کارش را پیدا نکرد. آن هم مدیری که در زمان شروع به کار حرفه ای استاد گنجاپور، هنوز پدرش نیز متولد نشده بود.

استاد گنجاپور با همان روحیه همیشگی و بدون ناراحتی از آنجا خارج شد و تنها فرمودند به فلانی بگویید" گنجاپور برای فلان کار اومدن و نتونستن شما رو ببینن و رفتن." آنجا بود که دلم شکست و از جا کنده شد. به راستی چرا استاد گنجاپور و دیگر پیشکسوتان ورزش استان باید از پشت در اتاق مدیران، دلسرد و ناامید برگردند؟! آن هم مدیرانی که استاد گنجاپور همسن پدربزرگ آن ها بوده است.

روی سخنم با مسوولان محترم ورزش استان است. حال که ایشان از میان ما رخت بربسته و دیگر صدای گرم را تخواهیم شنید و قلم پاکش را نخواهیم دید، حداقل با هزینه ورزش و هیات فوتبال استان مراسمی شایسته در حد نام و اعتبار ایشان و به احترام تمامی پیشکسوتان برگزار و هزینه های جاری اعم از کفن و دفن، برگزاری مراسم ترحیم و سایر امورات  مرتبط را پیگیری کنند تا شاید با احترام به این پیشکسوت بزرگ، دل تمامی اهالی فوتبال و موسپیدان ورزش کمی شاد شود.

بدون اغراق باید گفت: مرحوم رضا گنجاپور ویترین تمام ورزشی نویس های استان در یک صد سال اخیر بوده و هست و قلب مهربان اش تنها برای ورزش استان می تپید و بس. مردی که درد های زیادی داشت و جز دوستان نزدیک اش کسی از آن ها مطلع نبود. اما همچون کوهی استوار و با قامتی ایستاده در مقابل مشکلات ریز و درشت سینه ستبر کرد و تا واپسین ضربان قلبش از حیثیت ورزش استان دفاع کرد.

به جرات می توان گفت: مردی که متعلق به دهه دوم سال 1300 شمسی بود، تفکراتی کاملا حرفه ای در رسانه ورزش داشت و در آستانه سال 1400، مطالبش جذاب، خواندنی و سرشار از نکاتی عمیق بود. روحش شاد و یادش گرامی.

آقا رضا همیشه در قلب مایی. با شنیدن از کار افتادن قلب مهربان ات، قلب همه ما نیز به درد آمد. دلم برایت تنگ می شود آقا رضا.
شاگرد کوچکت: محسن بابادی