اهواز- حبیب خبر: امنیت، ضروری ترین واژه ای است که از زمان آدم و هوا تا کنون همواره اذهان آحاد جامعه را به خود مشغول کرده است.

واژه ای که تحلیل ها و تفسیرهای زیادی را بر قلم نویسندگان و زبان سخنرانان آورده است.

کارشناسان و صاحب نظرانی که برای ایجاد امنیت در جامعه، احساس نامنی می کردند، برخاستند و صدای خود را به گوش مسوولان کشور از جمله دستگاه های مسوول رساندند.

اما آیا امنیت تنها در میدان دستگاه های نظامی و انتظامی ایجاد می شود و دیگر دستگاه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و خدماتی نقشی ندارند و نباید وارد چهار راه میدان امنیت جامعه و کشور شوند؟!

آیا هنگامی که در سال ۵۹ دشمنان اسلام و انقلاب جنگ را بر کشور تحمیل کردند، تنها نیروهای مسلح مان به دفاع از سرزمین و انقلاب اسلامی پرداختند؟

آیا اگر نیروهای سپاهی و بسیجی وارد صحنه های جنگ تحمیلی نمی شدند؛ اگر حمایت ها و پشتیبانی تمامی ملت ایران در دفاع از دستاوردهای انقلاب نبود؛ اگر ایثار و فداکاری های حماسه آفرینان مان نبود، امروزه می توانستیم در برابر استکبار و ابرقدرت ها بایستیم و قدرت و صلابت خود را به رخ آنان بکشیم؟

جامعه هر هنگام که احساس نیاز کرد، وارد صحنه های دفاع از آرمان های انقلاب و اسلام و کار و فعالیت برای سربلندی و افتخار و نیز شکوفایی اقتصاد کشور شد و عاشقانه اعلام آمادگی کرد و صحنه هایی از دانایی و بصیرت و ایثار و از خودگذشتگی خویش را رقم زد و یک لحظه نیز دست از آرمان های امام راحل برنداشت و همواره به عنوان سربازانی گمنام جان خود را برای هر گونه ایثار در راه انقلاب اسلامی هدیه کرده و می کند.

جامعه ای که این گونه برای دفاع از کشور و دین و مذهب خود و دفاع از انقلاب مستضعفان جهان وارد صحنه های فداکاری و از جان گذشتگی می شود، برای ایجاد امنیت در داخل کشور به راحتی و با رغبت می تواند همچون غنچه ای شکوفا شود تا عطر و بوی آن جامعه را سرشار از احساس آرامش و آسایش کند؛ به شرطی که بسترهای کار و فعالیت را برای ایجاد اشتغال بیکاران و نیز ضرورت و راه کارهای مشارکت مردم را در ایجاد امنیت در جامعه فراهم کنیم و آنان را غریبه ندانیم و تنها از دریچه ی نیروهای انتظامی به وادی گسترده امنیت و احساس امنیت ننگریم.

احساس امنیت که به دنبال ایجاد امنیت در جامعه شکل می گیرد، درهای گشوده ی زیادی در دل خود دارد که یکی از آن ها، دری است که مخلان نظم و امنیت را رو به دستگاه انتظامی و قضایی و در نهایت زندان و ... هدایت می کند؛ ولی اصلی ترین درِ آن، ایجاد بازار کار برای بیکاران است که با بسیج همگانی و کمک ها و حمایت های جدی و قاطعانه دولت مردان به منصه ظهور می رسد و منجر به بسته شدن تمام درهایی می شود که دریای امنیت را مواج و توفانی می کنند.

اگر توجه همگان به راه اصلی امنیت- که بر اثر شاخه هایی شکسته و پاییزی ناهموار شده است- معطوف شود و در این راه از هیچ گونه کار و فعالیت، بدون دادن وعده وعیدهای شعاری و سرکاری، دریغ نشود، به طور یقین آمار تعداد پرونده های وارده به دستگاه های انتظامی و قضایی کاهش بسیاری می یابد و نیروهای فداکار و خستگی ناپذیر این دستگاه ها هم فراغ بال بیش تری برای رسیدگی به پرونده ها خواهند داشت و هم تجربه های خود را می توانند در راه توسعه امنیت پایدار در کشور و ایجاد احساس آرامش پیاده کنند.

در چنین شرایطی است که آمار ناامنی و جرایم کاهش می یابد، خبرنگاران حوادث رسانه های همگانی زمان بیش تری برای پرداختن به بحث امنیت و ذهن آرام و بازتری برای بررسی علل حوادث و راه کارهای لازم برای ایجاد روح آرامش و احساس واقعی امنیت خواهند داشت و بر اثر ازدحام حوادث ایجاد شده در جامعه، درِ اصلی را رها نخواهند کرد تا درهای فرعی را  با آب و تاب و با شیوه های ناصحیح نگارش، رنگ بزنند و در چشم جامعه کنند.

چشمانی که در "سال تولید، دانش‌بنیان و اشتغال‌آفرین" بیش از هر زمان دیگری نیاز به روشنایی برای ورود به بازار کار و فعالیت دارد و دلی که ضربان احساس امنیت را لمس کند و دستانی که رو به سمت معبود دعای شکر به جای آورد.

مردم ما نیاز به شادی و نشاط، آرامش و آسایش دارند. رسانه های همگانی، جدای از مردم و مسوولان نیستند. انعکاس حوادث جنایی در کشور نباید به گونه ای باشد که آرامش خاطر آن ها را مشوش و مکدر کند.

رقابت های ناسالم و چشم و هم چشمی برای انتشار حوادث جنایی و نگارش و پردازش غیر صحیح و بزرگ نمایی های بادکنکی برای فروش بیش تر نشریات و کسب رتبه و جایگاه برتر در میان خبرگزاری و پایگاه های خبری در سایت "الکسا" و نیز جای دادن هوشیاری و ابتکار خود در دل و نگاه مردم، معضل اصلی برخی رسانه ها است که سال های سال اذهان مردم را به خود مشغول کرده و در نتیجه احساس نا امنی را در جامعه رقم زده است!

انتشار خبرهای حوادث در رسانه ها، برای آگاهی و هوشیاری جامعه برای مواجه نشدن با ناهنجاری ها و نامنی ها است؟ نباید با کاه حوادث، کوه استرس و نگرانی ایجاد کنیم و به مردم نشان دهیم. چرا که دود زیان آن به چشم خود ما هم خواهد رفت. در نهایت ما هم جزیی از جامعه هستیم و از نعمت هایی که خداوند بر ما ارزانی بخشیده است همواره استفاده می کنیم.

بنابراین، ضروری است دریای آرام امنیتی را که مسوولان کشور در تلاش ایجاد آن هستند، با نوشته های جعلی و غیر واقعی و بزرگ نمایی های دلهره آور خود- که منجر به تشویش اذهان عمومی خواهد شد- برای صید ماهی منفعت گل آلود نکنیم که راه رسیدن به مقصود از این طریق، درست و انسانی نیست.  

* حبیب اله بهرامی بیرگانی/ ۲۷ آذر ۱۴۰۱