سال ۱۳۹۷ برای ساخت فیلم مستند "قهرمان من کو"- که به موضوع قهرمان در سینمای ایران و جهان می‌پرداخت- در موزه سینما مستقر شدم و با چند نفر از سینماگران کشورمان و بازدیدکنندگان گفت‌وگوهایی را در بخش‌های مختلف موزه انجام دادم.

 موزه سینما قطعا مجموعه‌ای ارزشمند برای سینمای ایران محسوب می‌شود که باید پاس داشته شده و تقویت شود.

 با این حال یکی از نکات مهمی که آن روز توجه من و سینماگرانی را که برای گفت‌وگو به موزه دعوت کرده بودم، برانگیخت و موجب تاسف همگی ما شد، مهجوریت و مظلومیت بخش سینمای دفاع‌مقدس در این موزه بود. 

 در حالی که موزه سینما از تالارها و سالن‌های شکیل و بزرگ مختلفی برخوردار است و بخشی از تاریخ سینمای ایران و جوایز و پوسترهای سینمایی در این سالن‌ها به نمایش گذاشته شده‌اند اما متاسفانه فضایی که به سینمای دفاع‌مقدس اختصاص داده شده، به ‌شدت تنگ و محدود در زیرزمین موزه است.

 این در حالی است که مهم‌ترین شاخصه سینمای ایران پس از انقلاب که برجسته‌ترین مؤلفه‌های قوی فرهنگی، بومی و ملی را در خود جای داده، متعلق به سینمای دفاع‌مقدس است.

 سینمای دفاع مقدسی که سیمرغ‌های فراوانی از جشنواره‌های فیلم فجر کسب کرده، فیلمسازان برجسته‌ای دارد و همچنین عناوین پرفروش‌ترین و پرتماشاگرترین فیلم‌های سینمای ایران را به‌ خود اختصاص داده است.

با این‌همه فضای به‌شدت محدود بخش سینمای دفاع‌مقدس- که آن‌ را در حد یک غرفه کوچک نمایشگاهی تنزل داده- باعث شده بسیاری از جوایز تعلق گرفته به فیلم‌ها و فیلمسازان دفاع‌مقدس و دیگر نشانه‌های مربوط که قطعه‌ای مهم از تاریخ سینمای ایران است، مجالی برای حضور و جانمایی در این بخش پیدا نکنند و به این ترتیب تاریخ سینمای دفاع‌مقدس در موزه سینما شکلی ناقص و الکن به خود گیرد.

در چنین شرایطی می‌طلبد تا در طراحی سالن‌ها و تالارهای این موزه بعد از این همه سال، تجدیدنظری صورت گرفته و جایگاه و تالاری شایسته و فراخ‌تر به سینمای دفاع‌مقدس اختصاص یابد تا هم حق مطلب درباره این سینما ادا شود، هم بازدیدکنندگان ایرانی و خارجی موزه اعم از تماشاگران عام و علاقه‌مندان سینما تا دانشجویان و دست‌اندرکاران حرفه‌ای، بتوانند در شرایط و فضایی بهتر از این بخش دیدن کنند و نشانه‌های بیش تر و کامل‌تری از سینمای دفاع‌مقدس را به تماشا نشسته و مورد بررسی قرار دهند.

*محمد دیندار- نویسنده و مستندساز