اهواز/ حبیب خبر- نوید قائدی: دوست دارم در همین ابتدا جمله ای به اختصار بگویم و امید دارم مفهوم آن گویا و قابل هضم باشد.

 اگر در خوزستان آن گونه که شایسته اهالی هنر- خاصه شعر و ادب- است آن ها را گرامی می داشتند، شاید امروز شرایط فرهنگی و اوضاع اجتماعی استان ما به گونه ای دیگر رقم می خورد.

 منظور از اجتماع و فرهنگ عمومی، تاثیر کلام و ادب و ریزبینی ها و توصیه های عاشقانه ادیبانی است که دغدغه اجتماع و مردم زمانه خود را دارند. ارتباط شاعر با مردم در کوچه و خیابان و مکان های عمومی و خصوصی و در محل های کسب دانش و .... موتور مولد فرهنگ پروری و انسان سازی و نیک رفتاری است.

 اگر مسوولان ادوار استان- که معمولا دیر به بزنگاه ها می رسند- دوراندیش و با مشی توسعه فرهنگی به عنوان زیربنای توسعه پایدار بودند، امروز قطعا شرایط ما بهتر و حال ما خوب تر بود.

 حال ما یعنی شرایط کالبدی و انسانی شهرها و روستاهای ما، یعنی احترام بیشتر به همدیگر و مطالبات زیست محیطی، یعنی حس تعهد و مسوولیت بومی و جنوبی ما و صدها خروجی اجتماعی ما رخشان تر نمایان می ماند. 

 شعر و ادب و هنر هنرمندان در تمامی زمینه ها کارگشا است. عناصر هنری به ویژه زبان ادیبان راهگشا است. می تواند وحدت آفرین باشد، می تواند آموزش دهنده و تربیت کننده باشد.

 مسوولان باید زمینه های شناسایی، پویایی و شکوفایی هنرمندان را فراهم کنند. باید زمینه های ظهور همگانی آثار آن ها به ویژه عصاره های بومی را فراهم نمایند تا عامه مردم از جمله قشر کودک و نوجوان بتوانند از آبخشور لطافت آن ها بهره مند شوند.

 در جلسات فرهنگ عمومی استان و شهرستان ها باید طریقه ای و برنامه هایی برای غلبه فرهنگی به ویژه آثار بومی بر زندگی های عامه تدارک دیده شود تا زحمات شاعران و ادیبان در تل هایی کاغذ و نوشته و ... انبار نشود و بتواند تاثیر گذار باشد.

 هنر این عزیزان باید مردمی و فراگیر شود تا زمینه ارتقای سطح فرهنگ عامه را فراهم سازند، تا تمام قشرها حتی فقیر و کم برخوردار هم بتوانند از این آبخشورها سیراب شوند.

 استان ما به ویژه محله های کم برخوردار و ... نیازمند مراودات و خوراک های فرهنگی هستد تا زمینه های رشد و شکوفایی و بارقه های رشد نسل نو و نوجوان فراهم و مهیا شود زیرا که زیربنای توسعه و رفع عقب ماندگی های گذشته قطعا نیروی خلاق و پویای فعلی خواهد بود.

امیدواریم که تا بیشتر از این دیر نشده فقط هدف مسوولان ملاقات در تخت های بیمارستان یا سنگ های قبر و برگزاری یادبود هنرمندان نباشد؛ چون هنرمند زنده می تواند منشاء خیر و برکت بیشتری باشد و البته خود تشنه خدمت و عاشق مردم است.