اهواز/ حبیب خبر- نوید قائدی:

آیا قرار است ما آخرین نسل های مردم بخشی از کشور ایران باشیم؟ آیا راهی وجود ندارد که بتوان نیازهای فعلی زندگی را فراهم کرد بدون آن که آینده این کشور با مخاطرات جدی مواجه شود؛ تا عرصه بر مردم نسل های بعد تنگ تر از وضعیت فعلی نشود و تا خدایی ناکرده ما را نفرین نکنند!

توسعه در تمام ابعاد آن خواه ناخواه زیست بوم طبیعی کشور را به ویژه در مکان هایی که شرایط اقلیمی مناسبی ندارند متاثر می کند و اغلب چرخه های طبیعی و متعادل را از بین می برد.

اگر در کلیت موضوع فکری به حال رابطه ی خودمان با محیط زیست نکنیم، در نهایت زندگی طبیعی و اجتماعی ما در طول سال های آینده سخت تر خواهد شد و شاید این سختی تا جایی پیش رود که مکان هایی لاجرم غیر قابل سکونت شوند.

این تفکر که تنها می توان با توسعه اقتصادی مشکل های زندکی را مرتفع کرد خیالی باطل است؛ مشابه رویه ای که اکنون در کشور برقرار است و بیشتر نمایندگان مجلس با مجادله جذب اعتبارها به آن دامن می زنند. حتا اگر به دنبال این بود که با وضع قوانین محدود کننده اثرات مخرب زیست محیطی می توان زیست بوم کشور را حفظ کرد، چرخه ای باطل است؛ زیرا تا کنون این طریقه به رغم وجود قوانین سخت گیرانه جوابگو نبوده است. نمونه آن تخریب همه جانبه جنگل ها در جای جای کشور است که قانون نتوانسته از آن جلوگیری کند.

چاره کار زمانی است که بتوان به اصطلاح مثلث زندگی را در جغرافیای کشور و مناطق مختلف آن برقرار ساخت، یعنی چرخه توسعه اقتصادی و اجتماعی در کلیت جامع آن( مشارکت مردم، آموزش، دمکراسی سیاسی و ...) و حفظ محیط زیست را با اعتقادی راسخ به پیش برد. این پروسه باید با برنامه ریزی دقیق همراه باشد.

مگر می توان با مردمی بی اعتنا نسبت به زیست بوم توسعه پایدار در کشور را برقرار ساخت؟

وقتی شمار زیادی از مردم به ویژه افراد متمکن به دنبال کسب منافع شخصی هستند و حاشیه رودها و شهرها را ویلاسازی کرده و آب های زیر زمینی و مسیر جریان آب های جاری را مخدوش کرده اند معلوم است که اثرات تخریبی آن نمایان خواهد شد.

 وقتی کودکان ما جز چند مطلب خشک و جامد نسبت به اهمیت حفظ محیط زیست آموزش عملی و ملی نمی بینند چه طور می توان انتظار داشت در آینده حافظان واقعی و عام این کشور باشند؟

در نهایت برای رهایی از شر ریزگردها، تخریب زیست بوم و چرخه های طبیعی و جنگل ها و ... باید به فکر اجرای همه جانبه توسعه پایدار بود.

 توسعه پایدار شیوه ای از اندیشیدن، زندگی کردن و حکومت کردن و فعالیت اقتصادی و اجتماعی است که در آن رویکرد سنجش طرح ها و برنامه ها و حفظ محیط زیست از ارکان اساسی آن محسوب می شود.

باید بتوان میان اضلاع مثلث زندگی توازن برقرار ساخت؛ مگر نه آینده کشور ما مخدوش خواهد شد. کما اینکه در بعضی نقاط آن مانند جنوب غرب کشور زنگ خطر آن چندین سال است که بلند شده است.

نوید قائدی