یکی از مهم ترین دلایلی که سبب شده بازیکنان خوزستانی پس از سنین نوجوانی و جوانی فوتبال را رها کرده و مسایل دیگری را اولویت و ترجیح دهند، عدم توجه به فوتبالیست‌های نخبه ای است که آن ها را می‌شناسند و در رده های مختلف ملی بازی کرده، اما در رده بزرگسالان به آن ها بی‌توجهی شده و جایی در تیم‌های فولاد، نفت آبادان و حتی نفت مسجدسلیمان ندارند.

 همان بازیکنان که از دید تمامی مربیان و کارشناسان فوتبال خوزستان بازیکنان توانمندی محسوب شده ولی به هیچ دلال، مدیر برنامه، مدیران سیاسی و باند خاصی وصل نیستند.

 در مسابقاتی که این سه تیم در لیگ برتر دارند، با در نظر گرفتن بازیکنان ذخیره، بیش از ۴۰ بازیکن هر هفته به میدان می‌رود، اما سهم بازیکنان خوزستانی تنها ۴ یا ۵ نفر است و این یعنی فاجعه برای فوتبال غنی خوزستان.

 استانی که در تمامی رده‌های تیم‌های ملی و لیگ‌های برتر تا دسته سوم یکی از تغذیه کنندگان اصلی فوتبال کشور بوده و هست، در تیم‌های لیگ برتری‌اش یا بازیکنان خوزستانی آن‌چنانی وجود ندارند یا اگر هم باشند جایی در ترکیب تیم‌هایشان حتی به صورت ذخیره ندارند.

 بعد چگونه می‌توان انتظار داشت آن بازیکن نوجوان و جوانی که در این اوضاع و احوال و شرایط سخت اقتصادی که مسیر طولانی خدمت سربازی، ادامه تحصیل، کار و ازدواج را پیش روی دارد، دل به فوتبال ببندد؟ پس اصلا آینده‌ای برای خود متصور نیست که بخواهد روی فوتبال سرمایه گذاری کند.

 اگر تیم‌های استان جایگاه خوبی در جدول رده‌بندی داشته و بالانشین و مدعی نیز بودند، می‌شد حضور این همه بازیکن غیربومی را کمی توجیه کرد که مثلا فلان تیم برای قهرمانی یا حداقل کسب سهمیه آسیایی بسته شده و باید تقویت می‌شد و اکنون دیگر فوتبال حرفه‌ای شده و چنین و چنان.

اما اگر قرار است همه میانه یا پایین جدول یا در خطر سقوط باشند، ترجیح می‌دهیم این اتفاق با بازیکنان بومی استان بیفتد که البته مطمئن باشید غیرت، تعصب، تکنیک و تلاش آن‌ها اجازه نمی‌دهد این اتفاق رخ دهد.

 پس در فوتبال خوزستان سفره‌ای برای مدیران، مربیان و بازیکنان غیربومی که ماشین‌های آنچنانی سوار شده و پول‌های چند ده میلیاردی به جیب بزنند و پز بدهند، پهن شده است و مدیران، مربیان و بازیکنان بومی محتاج نان شب و ذره‌ای دیده شدن باشند.

مدیران و مربیان شایسته‌ای با تجربه کافی و بالاترین مدارج دانشگاهی و مربیگری در استان وجود دارند که در پرداخت جزیی‌ترین هزینه‌های زندگی خود مانده‌اند و صورت خود را سیلی سرخ نگه داشته‌اند.

 فوتبال خوزستان سکوی پرتاب و آب و نان و نامی برای بازیکنان مُسن غیربومی و خارجی شده و همگان همچنان تماشاگر و بی‌توجه به این مسایل هستیم. البته ناگفته نماند که خود ما نیز در چند سال اخیر در بازیکن‌سازی و پرورش چهره‌ها و استعدادهای طراز اول همچون مبعلی، کعبی، شجاعی، شریفی نسب، حمودی، علوی و... عاجز مانده و کم توجه‌تر شده‌ایم.

این نیز موضوعی است که باید مدنظر قرار گیرد که آنقدر بازیکن مستعد و باکیفیت شناسایی و تولید کرده و رقابت ایجاد کنیم که هر مربی غیربومی نیز که بیاید، مجبور به استفاده از آن‌ها شود و نگوید فلان بازیکن در تفکرات فنی و تاکتیکی‌ام جایی ندارد. 

اگر آنقدر بازیکن خوب و باکیفیت پرورش می‌دادیم، نه تنها رقابت میان آن‌ها برای انتخاب سخت‌تر می‌شد، بلکه حداقل می‌توانستم سهم بیشتری در لیگ‌های مختلف کشور و حتی چندین بازیکن لژیونر نیز داشته باشیم.

یکی از دلایل آن می‌تواند بی‌اعتنایی به مناطق فوتبال خیز استان که از نظرها پنهان مانده باشد و همه ما تنها فوتبال اهواز را چسبیده‌ایم و بس.

به نوعی چشمان‌مان را به روی بازیکنان شوشتر، مسجدسلیمان، لالی، دزفول، سوسنگرد، آبادان، خرمشهر، ایذه، باغملک، اندیمشک، بهبهان، ماهشهر و حتی بسیاری نقاط محروم استان بسته‌ایم و این موضوع اصلا جالب نیست.

این کارشناس عنوان کرد: به اعتقاد بنده اگر روی مناطق بکر استان سرمایه‌گذاری شده و بازیکنان آن‌ها بیشتر دیده شوند، فوتبال استان در پنج سال آینده بازیکنان مطرحی در سطح باشگاهی و ملی خواهند داشت.

طبق آن‌چه تحقیق و بررسی کرده‌ام، توصیه می‌کنم استعدادیاب‌ها، مربیان و مدیران باشگاه‌های مختلف استان روی مناطقی از جمله ابوالفارس رامهرمز، شادگان و دارخوین و در سطح اهواز نیز کوت عبدالله و مناطق اطراف آن توجه و دقت نظر بیشتری داشته باشند.

چرا که همچون معدن طلا سرشار از بازیکنان مستعد و نخبه اند. اگر این بازیکنان دیده شده و کمی به آن‌ها بها داده و در آکادمی‌ها و باشگاه‌های مختلف استان در رده‌های کشوری مورد استفاده بگیرند، خواهند توانست نسل خوب در فوتبال کشور شکل دهند و بدون اغراق آینده فوتبال کشور را تضمین کنند.

در این صورت و در سال‌های آتی، دیگر نیازی به بازیکنان خارجی و غیربومی نخواهیم داشت و نان فوتبال در سفره فرزندان همین استان و خانواده های‌شان قرار خواهد گرفت و از قدیم هم گفته اند: چراغی که به منزل رواست، به مسجد حرام است.

*محسن بابادی