به گزارش حبیب خبر به نقل از ایرناپلاس، همیشه فوتبال و اتفاقات فوتبالی درون زمین اولویت داشته و حاشیه در حاشیه بوده است. در نقاط مختلف دنیا نیز مربی با مربی درگیر می‌شود اما این اتفاقات چند سال یکبار رخ می‌دهد. به داوری هم اعتراض می‌شود اما نه برای یک اشتباه در میانه میدان که تاثیری ندارد.

از آنجا که داورها پیوسته در معرض فشارهای ناشی از هیجان‌های بازی، استرس‌های وارده از سوی عوامل برگزاری رقابت‌ها، تیم‌ها، مربی‌ها، بازیکن‌ها و ... بخصوص از سوی کادر فنی تیم‌های استقلال و پرسپولیس تحت فشار قرار می‌گیرند، دیگر آن تمرکز لازم را در قضاوت‌های خود ندارند و این مساله باید به نوعی حل شود.

مسیر فوتبال ما درست یا نادرست؟
فوتبال ما مسیر نادرستی رفته که در بسیاری از بازی‌ها، حاشیه از متن سبقت گرفته و میدان‌داری می‌کند. به بهانه رقابت، اخلاق بار خود را بسته و با ذره‌بین باید در برخی از مسابقات ردپایی از آن را مشاهده کرد. درگیری بازیکن و مربی، فحاشی مربی، درگیری مربی‌های دو تیم با یکدیگر، دعوای بازیکنان در داخل زمین، درگیری بازیکن و مربی با داور، رسیدن به پیروزی به هر قیمتی و با شیوه‌ای، تلاش در فریب داور، کیفیت فنی نه چندان بالای بازی‌ها، کنفرانس‌های مطبوعاتی پرحاشیه، بیانیه باشگاه‌ها علیه یکدیگر، ادعاهای سنگین و به دور از واقعیت و … همه اینها در ۱۰۲ دیداری که تا کنون در لیگ بیستم برگزار شده، اتفاق افتاده است.

بازی منصفانه، فلسفه مربیگری است
فرانک شورتر برنده مدال طلای المپیک ۱۹۷۲ در رشته دو ماراتون می‌گوید: «شما پیش از اینکه یاد بگیرید چگونه پیروز شوید باید بیاموزید چگونه شکست بخورید.» بازی منصفانه، فلسفه مربیگری است و بر این اساس ورزش نوعی دنبال کردن اصول اخلاقی محسوب می‌شود و همه افراد باید در آن شرکت کنند. پیام بازی‌های منصفانه، تقویت روح کمال‌گرایی، صداقت و راستی است. فلسفه بازی منصفانه بر این نکات تاکید دارد: محترم شمردن قوانین بازی، احترام به داورها و قبول رای آنان، احترام به حریف و بازیکن‌ها را تشویق کنند تا به نقش قانون احترام بگذارند.»

تلاش در بازی‌ها مهم‌تر از برد و باخت
یک مربی باید به‌طور جدی به بازیکنانش یادآور شود که به داورها و حریفان احترام بگذارند و تشویق کنند. بدون حریف رقابتی وجود نخواهد داشت پس حریف را دوست بدارند. به آنها توضیح دهد که نهایت تلاش در بازی‌ها مهم‌تر از برد و باخت بوده و کیفیت انجام ورزش مهم‌تر از تعیین برنده یا بازنده است. پذیرفتن شکست با متانت یکی از مراحل اولیه آموزش بازیکن‌هاست. مربی‌ها باید بدانند صحبت‌هایشان سازنده و مثبت باشد نه مخرب و منفی. کنایه‌آمیز است، اما در این روزها که مربی‌ها در متن درگیری‌ها و زشتی‌های فوتبال‌مان قرار گرفته‌اند.

اعتراض به عملکرد داورها
مربی‌ها به‌جای توجه به شکل بازی تیم خود و برطرف کردن اشتباهات تاکتیکی تیم‌شان، در حال اعتراض به عملکرد داورها هستند و به خود حق می‌دهند درباره عملکرد آنها اظهارنظر کنند، اما مگر داورها درباره اشتباه‌های مربی‌ها نظر خود را بیان می‌کنند؟
اعتراض به بی‌توجهی بازیکنان به دستورات تاکتیکی، اعتراض به داوری، به رفتار کادر فنی حریف، به بازی دفاعی حریف و ... سالیان متوالی است که مربی‌ها بیشتر به مسائل حاشیه می‌پردازند تا به خود بازی و رسانه‌ها به‌جای نوشتن از قشنگی‌های فوتبال یا پیشرفت آن باید به حاشیه‌ها بپردازند.

 حضور نیافتن در کلاس‌های مربیگری
این داستان نتیجه ۸ سال مربیگری کارلوس کی‌روش در ایران است؛ چیزی که به فوتبال ما و در واقع مربی‌ها و بازیکن‌های ما یاد گرفتند، درگیری‌های لفظی با داورها، بازیکن‌ها، مربی‌ها، مدیرها و ... در لیگ بیستم همه مربی‌ها چه آنهایی ‌که برکنار شدند و چه آنهایی حضور دارند، همگی نامشان در جمع معترض‌ها دیده می‌شود. یکی از دلایل دیگر موج این اعتراض‌ها به حضور نیافتن این مربی‌ها در کلاس‌های مربیگری برمی‌گردد. آنها با این کار، قشنگی‌های فوتبال را از بین می‌برند. البته باید بپذیریم وقتی فدراسیون فوتبال ما بدون رئیس است این اتفاقات نیز ناخواسته در آن رخ می‌دهد.

الله‌وردی: وظیفه یک مربی حرفه‌ای چیست؟
جواد الله‌وردی پیشکسوت فوتبال در این رابطه به ایرناپلاس گفت: «در کلاس‌های مربیگری درجه A که حضور داشتیم، یک جلسه از صبح تا عصر بحث سر این بود که در سالن‌ها کنفرانس وظیفه یک مربی حرفه‌ای چیست؟ به ما یاد دانند مربی‌ها باید با لباس آراسته بیایند، به تیم حریف و داور توهین نکنند، به هیچ عنوان منفی حرف نزنند، چون قرار است یک فصل با این داورها و تیم‌های حریف سروکار داشته باشند، بازی‌ها رفت‌وبرگشت است، نمی‌شود که به آنها بی‌احترامی کرد. اینها بیانگر این است که مربیگری یک شغل کاملاً تخصصی است.»

پیشکسوت باشگاه پرسپولیس افزود: «اگر کسی تخصص مربیگری ندارد، مثل برخی که بدون حضور در دوره‌های مربیگری این روزها جولان می‌دهند، بیشتر به خودشان لطمه می‌زنند. یک مربی باید بداند وقتی به سالن کنفرانس می‌آید، لباس آراسته‌ای که بر تن دارد خیلی ریلکس باشد، شمرده صحبت کند، از کارهای تاکتیکی حرف بزند، از کارهای خوب تیم حریف صحبت کند، تیم حریف را نکوبد، اما متاسفانه مربی‌های ما ادبیات خوبی برای کنفرانس‌های مطبوعاتی خود ندارند و همیشه طلبکارند؛ برای پوشاندن ضعف‌های خود به تخریب حریف، داور، زمین، زمان و ... می‌پردازند.»