خوردن خاک های قلم اگرچه برایش نان و آبی نداشت؛ ولی دودهایی داشت که به چشمان اش فرو می رفت؛ بی آن که به روی خود بیاورد که نگاه اش در حال سوختن است! بی گمان هرگز فکر نمی کرد به جای زدن تیتر، روزی خودش تیتر خبرها شود که عشق نوشتن برایش مانند حضرت حافظ نبود؛ اول و آخرش آسان بود و مشکلی هم نبود برای او که آسان نشود که مردی چون او هراسان نمی شد و نمی شود...

َ"پدرام طاهری" خبرنگار تیزبینِ رسانه ی دیروز اما کم سوی امروز، مدت ها است چه در کنج خانه، چه در برخی رسانه ها و چه در در برخی محافل دست از انجام امور فرهنگی و هنری برنمی دارد و در راه رسیدن به هدف اش از جان و دل مایه گذاشته و می گذارد و هنوز هم در این راه تلاش و فداکاری می کند و همین فعالیت های خالصانه و مهربانانه است که هم چَشمان و هم جان اش را به خطر انداخته است؛ اما هیچ گاه در برخورد با دوستان، همکاران، هنرمندان و فرهیختگان، چهره ی ساده و معصومانه اش از تبسم محو نمی شود...

چند سال پیش بود که زنگ خطر بیماری برایش به صدا درآمد ولی در رسیدن به آرمان ها و خواسته هایش نه تنها همیشه مصر بود که هیچ گاه از شمار گام هایش برای انجام امور فرهنگی و هنری کم نکرد و راهش را ادامه داد و هنور هم ادامه می دهد.

او اینک انتظار زیادی ندارد؛ جز حمایتی برای درمان. درد را "رسانه" به او داد؛ حال درمان اش را هم از “رسانه” می خواهد و این خواسته، انتظار زیادی برای یک خبرنگار و گزارشگر فعال رسان های استان نیست و مسوولان باید در این راه پیش قدم و دست به کار شوند و به یاری اش بشتابند.

هرچند اگر هم خواهان شغلی نه چندان پُر زرق و برق برای گذرانِ زندگی اش هم باشد، کوچک ترین حقی است که او بر گردن مسوولان دارد و باید به آن جامه عمل پوشاند.

وقتی از سوابق اش می گوید: در می یابیم که الحق بیش تر از یک خبرنگار از خود و نیز از جان مایه گذاشته و دِین خود را به رسالتی که داشته ادا کرده و حال زمان ادای دِین ما و مسوولان به اوست.

داستان پدرام طاهری خیلی پیچیده نیست؛ فقط قَدری همت و همدلی می خواهد به پاسِ تاثیرگذار بودن اش در عرصه های فرهنگ و هنر این مرز و بوم.

راستی حواس مان باشد که خیلی زود دیر و نیز " نوشدارو پس از مرگ سهراب نشود."

گفتنی است: "آرپی به گروهی از بیماری های چشمی ارثی اطلاق می شود که شبکیه را مبتلا می سازد. شبکیه بافت حساس به نور چشم است که مانند آستری برای چشم عمل می کند و اولین مراحل بینائی در آن اتفاق می افتد.

در بیماری آرپی کاهش دید تدریجی اما پیشرونده است. معمولاً افراد مبتلا به آرپی دید خود را به طور کامل از دست نمی دهند و در بیش تر موارد مقداری از دید مفید تا کهنسالی حفظ می شود."

زهرا رضاپور