در باورم نمی گنجد که آقا "رضا" رفت. انگار ملائک تو را میان بوسه هایی که برای خدا فرستادم ربودند.

رضا جان، برادر خوش مرام و همراه با وفا و سرشار از صداقت و معرفت و پاکی، چه گونه توانستی آن همه خاطره را از سن ۹ سالگی در خیابان خسروی و شن های داغ لب شط و آخرین گفتمان تلفتی همراه با خنده های خاص شب آخر، از روی تخت بیمارستان در یک لحظه تمام کنی و تنها به سفر ابدیت بروی؟

تو هرگز رفیق نیمه راه نبودی؛ چه شد این بار به تنهایی سفر کردی؟!

همه را می بینم جز تو که خاطره شدی ماندگار، برای قلب هایی که منتظرت ماندند.

همه  شوکه و مات و متحیریم. به کجا چنین شتابان؟!

گناه آن آسمانی که تو را به آغوش کشید و با خود برد را هرگز نخواهم بخشید و فراموش نخواهم کرد...

حاج "رضا رشیدی نسب"، عزیز دل همه اهالی ورزش و عرصه قلم ورزش، خادم با صفای دعای ندبه حرم مطهر آقا علی بن مهزیار، عزیز همیشه همراه و نوکر اهل بیت علیهم السلام مسجد علم الهدا، رفیق شفیق مجالس عزاداری عزیز زهرا؛ از حالا به بعد فقط یاد و خاطرات خوبت را برای مان گذاشتی و چون اعتقاد به انا لله و انا الیه راجعون داریم؛ باید تسلیم آنچه خدا خواهد، باشیم. 

مظلومیت دوران حیات، مرام ارزشی و سرشار از وفا و مردانگی و صداقت در رفاقت و مظلومیت در تسلیم جان به جان آفرین تو یک افسانه ماندگار و غیر قابل انکار برای اهالی ورزش و پیشکسوتان فوتبال خوزستان باقی خواهد ماند.

رفیق نازنین بی باک رفتی

از این دنیا سوی افلاک رفتی

زدی آتش به جان دوستانت

تو آبی بودی که دل پاک رفتی

رضا جان!  دلم چیزی نمی خواهد بجز یک اتاق تاریک، یک جفت چشم اشکی و خوابی به آرامی بیان "انا لله و انا الیه راجعون "

  وفات رفیق و برادر و همراه وفادار ارزشی و بی بدیل پنجاه ساله خودم آقا "رضا رشیدی نسب" را تسلیت می گویم و او را شهید مرام ارزش های والای اخلاق و پهلوانی ورزش و خدمت به اهل بیت علیهم السلام می دانم.

  روحش شاد و یادش گرامی باد.

      ✍ سید مهدی ابوس