برای کاری با یکی از مسوولان میانی شهر- که از نظر من انسان خوبی بود- تماس گرفتم که به جای پاسخ این نوشته آمد: "در جلسه مهمی هستم متعاقبا تماس بگیر ..."

به راه خود ادامه دادم، اما کمتر از چهار دقیقه نگذشته بود که ایشان را در حالی که چند عدد بستنی قیفی در دست داشت و از یکی از بستنی فروشی های معروف شهر خارج می شد، دیدم و برای تثبیت خلاف واقع گویی اش بوقی برایش زدم...

اصلا از رو نرفت و با اعتماد به نفس بی نظیر به راه خود به سمت ماشین اش ادامه داد.

شرم و حیا واژه هایی هستند که بودن شان ارتباطی با درجه مسوولیت اشخاص و ارتقای آن ها ندارد.

توضیح: این خاطره به مرداد ۹۷ بازمی گردد. خیلی خوب است که صاحبان پًست فکری هم به دوران بی پًستی خود نگاه بکنند. آن دوست اکنون پُست ندارد و به خاطر آن دروغ بسیار شرمنده هم هست اما آیا شرمندگی ویژه ی دوران بی مسوولیتی است و یک مسوول لزوما باید با این مفهوم بیگانه بشود تا بتواند مدیریت کند؟!

 قطعاً این طور نیست و این دوگانگی شخصیتی و واپس ماندگی رفتاری شامل اشخاص کوچک و بدون بُنیه می شود.

علی عبدالخانی- روزنامه نگار

۵ مرداد ۹۹