چندی پیش مدیر شرایط سخت فوتبال خوزستان را یاد کردیم و در فضای یاد آوری، آن مدیر، قدر شناس کسانی شد که به عنوان مربی، در راه شکوفایی و موفقیت  فوتبال خوزستان او را یاری داده بودند. 

امروز به سراغ یکی از آن مربیان نامدار و تاثیرگذار و بی حاشیه و سرشار از مرام ارزشی ورزش و فوتبال رفتیم .

اعتقاد انقلابی و مذهبی بودنش و نوع تدبیر مدیریتی این مربی در  انجام وظایف، بسیار کم نظیر و مورد پسند اهالی فوتبال و حتا شاگردانش بود. کلامش بسیار شفاف و بدون تحریف و تعاریف مصلحتی یا تضعیف و تخریب بوده و هست.

مرامش سرشار از الگوهای واقعی ارزشی ورزش است و به رغم رسیدن به جایگاه بزرگی و کسوتداری در فوتبال و ورزش، هرگز دچار منیت و غرور کاذب نشد.

او مربی تیم های زیادی بود و بازیکنان بسیار مطرحی به فوتبال خوزستان و کشور معرفی کرد و همیشه نفر نخست کادر فنی تیم های زیر امرش بود؛ چه زمانی که در زمین های خاکی اهواز مربی گری کرد چه زمانی که عهده دار تیم های ملی و باشگاه های مطرح استان و کشور شد.

در مقابل حواشی و افراد حاشیه ساز و مدیران فرصت طلب، هم چون سدی محکم و غیر قابل نفوذ  ایستادگی می کرد. ولی در فضای  رفاقت و صداقت و یک دلی و خوش مرامی و دوستی های پاک، چنان تواضع داشت که سرش را تا زانو خم می کرد. چون اعتقاد دارد رفیق خوش مرام در فضای ورزش عاقبت به خیری در بر دارد و برعکس آن، فنا شدن است.

فوتبال را از محلات اهواز شروع کرد اما خیلی زود به گرایش مربیگری روی آورد. در تیم های کارگری، باشگاهی، استانی و تیم ملی در نوع خود موفقیتی ماندگار رقم زد. 

فوتبال را زندگی می‌دانست و به همه بازیکنان نگاه برادرانه و پدرانه داشت، حرکات، تیپ، رفتار و نوع برخوردش در محیط ورزش و کار اداری و اجتماع یک الگویی تمام ورزشی از نوع جنتلمتی بود و هست.

 برای دوست و دشمن حرمت خاص می گذاشت. حتا آن هایی را که گاهی بر اثر تحریک مصلحتی از روی سکوهای ورزشگاه توهین می کردند با لبخند و تعظیم، خجالت زده می کرد.

او زیر بلیت هیچ مدیر و فرد خاصی برای کسب مقام و سمت های درآمد زا قرار نگرفت؛ چون به کار خودش اعتقاد داشت و تا زمانی که شاغل بود؛ مشکل گشا و مسیری هموار، برای آنان که  قصد  سفرزیارتی از طریق ریلی داشتند، بود و به رغم گذشت چند دهه همچنان خدمات و موفقیت های بی شمار این مرد بزرگ در بایگانی راه آهن جنوب به عنوان یادگار باقی مانده است.

 مردی که از جوانی تاکنون- که پیشکسوت نامدار ورزش و فوتبال به شمار می آید- خود را یک راه آهنی می داند.

نام این مربی نامدار و تاثیرگذار در فضای ورزش و فوتبال خوزستان، آقا "رضا پرگر"است.

 مردی که در شرایط سخت ایام دفاع مقدس به عنوان کارمند راه آهن، رزمنده در خطوط رزم، برای مقابله با دشمن و دفاع از وطن و در مستطیل سبز  فوتبال، حضوری افتخار آفرین داشت و اینک هم به رغم ساکن بودن در کرج، اما هم چنان قلبش به عشق فوتبال وکسوتداران ورزش خوزستان می تپد و گاهی برای دیدار و تجدید خاطرات ورزشی و رفاقتی خود با سفر به سرزمین مادری، به سراغ دوستان و همکاران ورزشی می رود و در میان اهالی ورزش خوزستان به"ابو حمید الحنین" معروف است.

امروز از آقا رضا پرگر به عنوان یک پیشکسوت ارزشی فوتبال و ورزش خوزستان یاد کردیم تا ایشان بداند هنوز ابو حمید فوتبال خوزستان، برای همه خوزستانی ها هم چنان دوست داشتنی است و نام و مرامش در دل ها و فضای ورزش و فوتبال خوزستان ماندگار است.

در سفر اخیرش  به اهواز  که ملاقاتی با رفیق دیرینه اش، حاج حسن اهوازی داشت از ایشان پرسیدم: استاد پرگر!  فوتبال فعلی را چه گونه ارزیابی می کنید که پاسخ داد: "مگر ما فوتبال داریم؟! آن فوتبال ورزشی و ارزشی که روزگاری تماشاگر پسند و استعداد پرور بود از نظر من مدت هاست مرده و تبدیل به یک سوپر مارکتی شده که در حال تامین و ارتزاق مشتی دلال و مثلا مدیرانی شده که بدون هویت ورزشی و فوتبالی اند! دیگر فوتبال نداریم؛ آن چه را که اینک در مستطیل سبز مثلا فوتبال، دورش می دوند و بیرون از آن مستطیل برایش لیلی به لا لا می گذارند، فوتبال نیست که گردو بازی است! خیلی ها در این مستطیل  به دنبال جمع کردن گردو و کسب درآمد جیبی هستند! "

انصافا نگارنده مطلب وقتی این پاسخ شفاف و شجاعانه را از استاد آقا رضا پرگر شنیدم با صدای بلند در جمع فقط گفتم: "کفو ابو حمید "

چون  این  سخن آقا رضا پرگر دقیقا همانی است که در کالبد فوتبال فعلی دیده می شود.

واقعا که فوتبال جذاب و تماشاگر پسند دیگر دیده نمی شود و فقط نمایشی به نام فوتبال باقی مانده است!

✍ سیدمهدی ابوس