چهره هاي معصوم در عكس، حرف هاي بسياري براي گفتن دارند. نياز نيست كه با بچه هاي سيل زده روستاي خسرج شهرستان حميديه هم كلام شويم؛ كافي است چند دقيقه از اوقات باصطلاح مطلا اما مفرغ نشست هاي بي شمارمان را- كه خروجي هاي به درد بخوري هم نداشته است- كم كنيم و به سيماي اين بچه ها كه دارند با نگاه شان ما را راهنمايي و ارشاد مي كنند؛ خيره شويم.

نياز نيست در عمق چشمان شان خيره شويم، سطحي هم كه نگاه كنيم كافي است. فقط چند ثانيه چشم از آن ها برنداريم، حتمن نور نگاه شان را در عمق چشمان مان خواهيم ديد و روشن مان خواهند كرد.

بچه هايي با دمپایی هاي كهنه و پاهاي برهنه و لباس هايي خاكي اما نگاه هايي مهربان و صميمي كه تا كنون در آينه هاي روبه رو هم نديده ايم.

آري! اين بچه ها فرقي با بچه هاي ما ندارند. ما كه در خانه هاي خود نشسته ايم يا در محل هاي كار يا در سيل نشست هاي بي شمار غرق شده ايم و داريم وعده و شعار مي دهيم كه چه كرديم و چه مي كنيم و صليب سرخ جهاني چه مي گويد!

اگر خوب نگاه كرديم و چشم دل مان از خواب بيدار شد و به ما تلنگر زد كه فبها؛ اگر هم در حين نگاه كردن، نور فكرمان براي روشن تر كردن نشست هاي روزانه بي قراري كرد؛ همان بهتر كه نگاه تان را از سيماي بچه هاي سيل زده خسرج برداريد كه شاعر معاصري سروده است:

"در دنياي بي اعتنايي

هيچ نگاهي

مايل نمي شود

اگرچه سيل نياز

جاري باشد."