شکسته ناله می کند.

درکوچه های غریبانه دلش

رنج عذاب و دردروزگار را

و نگاهش که می جوید

گاهی در آسمان، چشم ستاره ای.

یا بر زمین پوزار پاره ای.

این دلداده حزین با دیدگان اشکبار

می شود غمین

هنگامی که برگ ها، ازشاخسار رنج

می افتند بر زمین

شکسته ناله می کند. 

مادر کنار من، به زانو نشسته است

پیشانی تب کرده مرا، بوسه می زند.

دستان پینه بسته اش، چون مخملین نرم

گونه های ترک خورده مرا ناز می کند.

شرمنده می شوم

                     زین همه دریای لطف او.

می شوم مرهون لبخند مهربانی اش

در سرسرای مهر . 

و با آواز مادرانه، می خواند؛

                              نغمه های شعر

شکسته ناله می کند

درکوچه های رفیقانه دلش

وتمام رنج های مرا

                    به جان می خرد به دل.

باز هم مانند دوران کودکی

لالایی اش گوش های مرا

نوازش می دهد به عشق.

و زیر لب زمزمه می کند، در آسمان شب.

انگارخاطرات گذشته را

                       آورده است به یاد .

و در لحظه های ناب، با نغمه های خوش 

آواز بی قراریش می آید به گوش 

پلک ها مرا می برد به خواب

و من هنوز در وادی مهرمادرانه اش

پرسه می زنم

و سر بر دامنش

به یاد گذشته های دور حال می کنم.

* محمد نوروزی بابادی

* بهمن ماه ۶۵- اهواز