کهن سرای دل می جوشد

    برای چشمان خیس

    که قبله گاه معبود است و

   آرام بخش  شهامت

    در دایره دیدار.

    و اشک شادمانی قلم

    این دلواپس بزرگ

    از باران ترنم می آید

    برای تابیدن در تاریکی.

    اگر ماحصل پیوندها

    درهم تنیده باشند.

    و روزگار در گندمزار

    خانه کبک ها را گلباران کند.

     دوستیش بارعطش را می ستاید

     در اساسنامه ورقه های عریان

     تسلا می دهد

     تا این وصلت درترازوی سخاوت

     بازآفرین برازندگی باشد 

     هنگام یادواره ها

     پرستوها،

     میهمان شب مهربانی می شوند

     و ساز و نقاره ایل

     راهگشای پروازهای همدلی.

     این وصلت مبارک همواره

     نهال عشق را به بهاران رسانده

     تا رفاقت ها

     همسوی واژه های مهر

    راهی شوند

     و معشوق ما خون دل را

     به امواج دریا می سپارد

     تا بازهم دلدادگان

     امیدوار باشند.

    * محمد نوروزی بابادی