هوای تیر نگاهت چقدر اسفند است

 دمای سایه ی دیوار شانه ات چند است؟

 تویی که زخم خیالت به خاطرم گرم ست

 قسم به عشق که زیباترین سوگند است:

 گناه توست که گل زخمه می زنی هربار

 به تار نازک ابریشمی که پیوند است

 به حرف خویش اگر پشت پا زدی اما

 دل من ست که بر حرف خویش پا بند است

 قرار حوصله اش موج بی قراری ها ست

 به روی آتش مجمر دلم که اسپند است

 عراق عشق اگر آتشم بر انگیزد

 علاج واقعه امواج سبز اروند است

 به قدر پنجه ی پایی به شانه ات باقی ست

 به لمس شانه ی تو پنجه آرزومند است

 شکاف فاصله ای که به حجم تنهایی ست

 همیشه ریزش یک قطره اشک و لبحند است

 به حکم حضرت چشمت اگر چه تسلیمم

 هنوز قاضی ی این محکمه خداوند است