نه از بادگیر و نه از بادبان ها

و نه از صخره های سترگ

نه از هیچ بیشه ای جنگلی رودی

درست از درب کافه بیرون آمد

کلاه اش را تا پیشانی اش

آرام پایین می آورد

یقه ی پالتو اش را باز می کند

میان دو گوش هاش

سیگاری می گیراند

و دود و مه از دهان و منخرین اش رها می شود

و از من شناسنامه ام را طلب می کند

و با دندان نیش صفحه ی آخر را

پاره می کند

و در هوا تف می کند؛

همراه با دود و مه ای خفیف

و تکه کاغذی از پاکت سیمانی پاره می کند

و همین شعر را که من در حال نوشتن آن ام

می نویسد و بر کف دست ام می گذارد

و تنها یک جمله ی کوتاه می گوید و

می رود

من عالی مقام مرگ ام

شاعر!

و مرا رها می سازد

در حالی که دراز کشیده ام

بر برانکاردی روان

پرستاری به پرستار دیگر می گوید:

این فردا صبح ساندویچ می شود.

در حالی که تکه شعری در مشت ام

از دیدگان مرگ پنهان داشتم

و آن تکه شعر از این قرار است؛

شعر را می بازی

به قمار آه هات به رویاهات

اگر که ننهادی پلک هات

به محراب

در خواب

به بال فریشته ای ….

و من زنده مانده ام!