شرابی خوشگوار از جام چشمت/ بنوشان تا شوم آرام چشمت

 تو صیادی و من چون برّه آهو/ که افتادم چنین در دام چشمت

 کمان داران قصر نور هستند/ سپاه ابروان خدام چشمت

 چنان افسون کند آن خط جادو/ که فرمان برده از پیغام چشمت

 دلم مثل کبوتر پرگشوده ست/ هوای دانه ای بر بام چشمت

 نگاهم می کنی تا من بخوانم/ اشارت هایی از الهام چشمت

 تمنای نگاهت پاک و معصوم/ فدای مردم خوش نام چشمت

 ریاضت کش ترین درویش عشقم/ به کشکولم خیال خام چشمت

 بگو اهل کدامین فرقه هستی/ که عاشق می کُشد ایهام چشمت

 عجب سنگ سکوتم را شکستند/ لب چون پسته و بادام چشمت

 صدایم کن که تا تکرار گردد/ ردیف این غزل با نام چشمت

 ندارد یاد، نیشابور هرگز/ رباعی ساز چون خیام چشمت