در «عشق و چیزهای دیگر» با روایتی ساده و بسیار پرکشش روبه‌رو هستیم؛ تعلیقی که به شیوه موزاییکی و پازلی در رمان به کار گرفته شده است.

نویسنده با عباراتی ساده راوی را معرفی و در ادامه کشمکش او با دیگر شخصیت‌ها را توصیف می‌کند و بعد از تصمیم او صحبت می‌کند و تا آخرین صفحات رمان شما را برای دیدن نتیجه این تصمیم با خود همراه می‌کند.

در مواجهه با این رمان اما شاید آنچه بیش از تکرار دلچسب واژگانی این نویسنده برای مخاطب قابل توجه است استفاده او از مفاهیم و تزریق جرعه جرعه آن است.

 مستور در مقام داستان‌نویس نه اهل بیانه صادر کردن است و نه می‌خواهد داستانی رمانتیک بنویسد. خود او در ابتدای این رمان در چند خط کوتاه که شاید بشود به تسامح از آن به عنوان مقدمه یاد کرد (هرچند که نوشتن آن بر رمان مرسوم نیست) یادآوری می‌کند که این داستان برای آنها که دوست دارند زندگی را کمی جدی بگیرند مفید است و فکر می‌کند که این مساله مهم‌ترین کاری است که باید پیش از مرگش آن را به سامان برساند و تاکید می‌کند نوشتن از آنچه باعث عبرت دیگران می‌شود بسیار اخلاقی است.

مصطفی مستور متولد ۱۳۴۳ در اهواز داستان‌نویس، پژوهشگر و مترجم است. در ۱۳۶۷ در رشته مهندسی عمران از دانشگاه شهید چمران اهواز فارغ‌التحصیل شد و دوره کارشناسی ارشد را در رشته زبان و ادبیات فارسی در همان دانشگاه گذراند. وی هم‌اکنون ساکن تهران است.

مستور نخستین داستان خود را با عنوان «دو چشمخانه خیس» در سال ۱۳۶۹ نوشت و در همان سال در مجله کیان به چاپ رساند.

وی نخستین کتاب خود را نیز در سال ۱۳۷۷ با عنوان «عشق روی پیاده‌رو» شامل ۱۲ داستان کوتاه به چاپ رساند.

اما عمده شهرت این نویسنده به خاطر انتشار داستان بلند «روی ماه خداوند را ببوس» است که در جشنواره قلم زرین برگزیده شد./ایسنا