اسماعیل مسیح گل: رمان "زمان یخ زده" نوشته "آروین آبادی" از سوی موسسه نگارش الکترونیک در یکصد جلد و به قیمت شصت هزار تومان منتشر شد.

نویسنده ۲۴ ساله این رمان می نویسد:

"باز هم فکر‌های روزمرگی و همیشگی که فردا چه چیزی پیش خواهد آمد‌؟

 اول نمی‌خواستم چیزی از این روز‌مرگی‌ها بنویسم؛ ولی تنها راه تخلیه‌ی روح و فکرم رو در این دیدم که بنویسم و خط بزنم تا بتونم این رمان رو بنویسم.

 رمان زمان یخ‌زده در طول دو سال نوشته شده است؛ در طول این دو سال که این رمان را نوشتم انگار زمان ساکن‌تر از قبل شده بود. از اینکه این کتاب را برای خواندن خودتان انتخاب کردید صمیمانه سپاسگزارم، امید است که زمان‌های زندگی شما مثل زمان یخ‌زده ثابت و بی‌حرکت نباشد."

*****

 آروین آبادی متولد سال ۷۶ در مقطع لیسانس، به تازگی رمان "زمان یخ زده" را منتشر کرد که این طور آغاز می شود "همه چیز در گیجی و ابهام من آغاز شد. روزها تکراری شده اند؛ صبحی دیگر آغاز شد"

  در واقع گیجی و ابهام با مزه ی نهیلیسم موج می زد ولی افسوس که خوب پرداخت نشده است.

البته ایرادی نیست چون کار اول نویسنده جوان است و به تجربه و مطالعه بسیار نیاز دارد.

 نکته قابل توجهی که در این رمان وجود دارد این است که فرد را به قهقرای نهیلیسم می برد و با سه شخصیت اصلی داستان رو به جلو پیش می رود که هریک از این افراد در زندگی یکدیگر موثرند.

 این رمان با محوریت جهان موازی بیان شده است؛ کما اینکه شما وقتی رمان را سطحی بخوانید از آن داستانی عاشقانه برداشت می کنید و این سطحی نگری اصلا درست نیست و باید در لایه های عمیق این رمان به جست و جوی مغزی داستان پرداخت.

شخصیت اول داستان سامیار است، که درگیر نوعی پوچی است که جلو تر به سورئالیسم ذهنی نویسنده منتهی می شود که با بیان پایانی باز به انتها می رسد. داستان شخصیت اول ابتدا به شکل رئالیسم بیان می گردد و در آخر داستان به سمت سورئالیسم کشیده می شود.

شخصیت دوم داستان که بهمن نام دارد؛ از نوعی بیماری روانی که در دوره ی کودکی برایش به وجود آمده است رنج می برد و این مشکل به شکل نوعی ترس و اکیزوفرنی در آمده است که منجر به صحنه های شومی در بطن داستان می شود. در رمان این شخصیت به شکل رئال بیان می گردد.

شخصیت سوم با نام بهروز به دلیل بالا بودن سن نمی تواند در تئاتر کار کند و مجبور به ترک کار خود می شود. این شخصیت هم در ابتدا به شکل رئال بیان می گردد و در آخر داستان به سمت ایده آلیسم کشیده می شود.

نکته جالب توجه این کتاب این است که هر یک از شخصیت ها در اوج بی ارتباطی با هم به نوعی معما وار به هم ارتباط پیدا می کنند و با جلو رفتن داستان به نوعی با یکدیگر ارتباط می یابند و این نوعی اشاره به وحدت وجود است.