چرخان

     چرخان

   شتاب می گیرم

   از ثقل سایه ام

   ‌بی ارتفاع هیچ

    استوانه ای

دایره

     دایره

    دور می شوم

    از برابر چشمانم

    بی انعطاف هیچ

    پرگاری

چقدر باید برقصم؟

تا شانه هایم

ستاره باران شود

در حد فاصل

ماه و آفتاب

کلاغی

ذهنم را آشفته کرده است

سپید هایم را

سیاه می سرایم.

* هرمز فرهادی بابادی