دوستی در فضای مجازی پرسید: "چه گونه ارزش و اعتبار ورزشکار قهرمان و مربی و پیشکسوت ورزش، بالا خواهد رفت؟

در پاسخ پرسش مطرح شده بسیار می توان گفت و نگارش کرد؛ اما بسنده می کنم به این نگاه تا خدای ناکرده شهری یا فردی به خود نگیرد و این چنین توانسته باشم پاسخی به این پرسش انگیزه ساز داده باشم.

به جرات می توان گفت: از دهه هشتاد آغاز شد. از روزی که فضای ورزش و فوتبال به همراه ورزشکار و مربی و پیشکسوت اش اسیر سیاست های تحمیل شده به ورزش شدند و سیاسیون،  ورزش را پل رو گذر و سکوی پرتاپ به سمت و سوی  موفقیت های خود، کشف و با وساطت  وخوش خدمتی بعضی از اهالی ورزش ساده اندیش راه نفوذ به فضای ورزش را مهیا دیدند  و  صاحبان و  مالکان اصلی ورزش تبدیل به مستاجر و... در ملک خود شدند،  حکایت ورزش ما،  حکایت  تفاوت ، پرواز و پرتاب به خود گرفت.

چون میان پرواز تا پرتاب تفاوت از زمین تا آسمان است. چون اگر خود اقدام به پرواز کنی به آنجا  می رسی که خود خواهی؛ اما اگر پرتاب شوی، به آنجایی می روی که آنان می خواهند!

اینک اعتبار ورزشکار قهرمان و مربی پیشکسوت در فضای ورزش فعلی بنا به مصلحت مدیریتی، حکایت پرتابی به خود گرفته است!

بنابراین، ورزشکار قهرمان و کسوت ورزش ابتدا باید پرواز را یاد بگیرد نه پرتاب شدن را تا دارای اعتبار و حرمت ارزشی ورزش شود.

ختم کلام: ورزش فعلی ما از دهه هشتاد آنچنان پرتاب شد و اسیر ( آنچه نباید باشد، ولی هست) شد که سال هاست همه منتظر و  در آرزوی بهتر شدن فضای  ورزش هستیم؛ اما نگارنده هم چنان ورزش دیروز را به مراتب بهتر از امروز می دانم.

البته شاید به دلیل کهولت سن و تفکر قدیمی و سنتی و ناآشنایی با زبان و مرام علم سیاست نفوذ کرده به ورزش باشد اما هنور به باورعلمی شدن ورزش نرسیده ام.

       سیدمهدی ابوس