حبیب خبر- هوشنگ نوبخت:

 سقوط يكباره و بدون مقاومت دولت "بشار اسد"، يكى از رویدادهای نادر تاريخ است كه در عصر ما رخ داد. حادثه اى كه تنها ادامه يک بازى شطرنج است كه مدت ها شروع شده است.

 كشتار بيرحمانه هزاران کودک معصوم در غزه را زمانى مي توان درک کرد كه تنها لحظه هایی شاهد خونريزى بينى کودک خودمان باشيم.

 جنگ اكراين با روسيه، آواره شدن خيلى از مردم لبنان، وضعيت اسفبار حاكم بر افغانستان و چالش هاى موجود در يمن تنها بخشى از يک واقعيت تلخ است و آن اين که آمريكا تحت هر شرايطى مى خواهد بر دنيا حکومت كند و اين امر ميسر نمى شود مگر اين که خاورميانه را در اختيار داشته باشد و ايران را از سر راه بردارد.

 اين که خيلى از شما مخاطبان عزيز اين يادداشت، نظرهای موافق و مخالفى با نظر من داريد قابل احترام است اما نبايد از اين موضوع غافل شد که برنامه بعدى آمريكا با همدستى اسرائيل و چراغ سبز عربستان كه قصد دارد مدير داخلى منطقه باشد، احاطه بر عراق و سپس حذف ايران عزيز ماست.

ايران ما، منظور تنها حاكميت موجود نيست بلکه جغرافياى غنى كشورى است كه مى تواند با زير سلطه رفتن آمريكا، خانه اى استراتژيک براى شیطان بزرگ در بهترين جاى جهان فراهم كند.

اينک وقت اتخاذ بهترين و عاقلانه ترين تصميم تاريخ براى حفظ كيان كشورى است كه در طول تاريخ، مردمانش براى آب و خاکش، جان ها دادند و خون ها تقديم شريان هاى حيات اين سرزمين كردند.

بسیاری به سردرکردگى آمريکا در پى تجزيه و ضعيف شدن ايران هستند تا بتوانند براى هميشه اين كشور متمدن و تاثيرگذار را از سر راه بردارند. کشورى كه به تنهایی توانست همين بشار اسد را سال ها از دهانه هاى آتش در امان نگه دارد و بى شك فقط فاصله ى غير راهبردى اخير اين ریيس جمهور و غش کردن به سمت نسخه عربستان باعث شد که در كوتاه ترين زمان ممكن به سرنوشتى اينچنين دچار شود.

اين که هم اكنون در داخل كشور دچار چالش هاى اساسى هستيم را کسى منکر نيست، اين که مردم ما به دليل برخى بى عدالتى ها، گرانى ها و مشكل های معيشتى، خواهان اصلاحاتى اساسى در حوزه اقتصادى، فرهنگى و حتا رويكرد بين المللى هستند هم بر كسى پوشيده نيست اما اين که همه ى اين ها و شايد هم بيشتر، باعث شود كه لحظه اى به سرنوشتى همچون كشورهاى منطقه فكر كنيم هم آزار دهنده است.

همه مى دانيم كه ايران با لبنان و غزه و يمن و عراق، فرق دارد و بيدى نيست كه با اين بادها بلرزد اما بابد بپذيريم كه صداى نفس هاى خصمانه دشمنان اين ميهن خدا خوب کرده- که بايد خيلى بيشتر قدرش را مى دانسته و بدانيم- از هميشه ى تاريخ به فرزندان ما، به ناموس ما، به خاک ما و به آينده ما نزديک تر است.

اين که عده اى وسط اين ماجرا اميال و آرزوهاى خودشان را در ورود آمريکا به سرزمين مان مى دانند يك اشتباه تاريخى و تكرارى محض است.

اينک وقت همدلى، وحدت، برادرى، جانفشانى، هشيارى، تعصب و فدا شدن براى مام ميهن است.

ايران نام مشترك مادر همه ى ماست و هرگز كسى به خاطر یک غذا يا دستپخت بد، مادر خودش را تنبيه نمى كند.

اينك فصل تسويه حساب هاى قومى، سياسى، حزبى و اعتقادى نيست. اينک وقت جان دادن براى تماميت ارضى سرزمينى است که فردوسى ها و حافظ ها و كورش ها و يعقوب ها و بهنام محمدى هاى سيزده ساله براى بقايش جان دادند تا به دست ما برسد.

اينك وقت آن است که هم حواس مان به ضريح نورانى امام هشتم باشد و هم مواظب سرستون هاى تخت جمشيد باشبم كه به دست بيگانگان نيفتند.

بيگانگانى كه مدت هاست در غفلت دولتمردان ما، روسرى هاى هزار ساله را از سر دختران مان برداشتد، تعصب را در برخى مردان ايران زمين كمرنگ كردند، تفرقه را میان اقوام اصيل مان پراكندند، نان را با تحريم هاى ظالمانه از سفره ها برداشتند و اينک دنبال کشتن مادرمان هستند.

سخت است توصيه كردن به کسى كه بچه هايش بيکارند و سال هاست كه سفر نرفته، سخت است پيشنهاد دادن به كسى كه دخلش با خرجش همخوانى ندارد اما چه بايد کرد كه پاى ايران درميان است.

پاى كسى كه تا جان داريم پاى خاک اش مى مانيم و با همت جوانان مان آن را خواهيم ساخت بى آن که قطره اى خون از بينى کودکان عزيزمان توسط دشمنان ريخته شود. ان شاءالله.