اهواز- حبیب خبر:

شورای فرهنگ عمومی کشور در نخستین سالگرد شهادت "محمود صارمی" در سال ۱۳۷۸، روز ۱۷ مرداد را به پاس قدردانی از این مقام ایثارگر "روز خبرنگار" نامید ولی در پانزدهم مرداد  ۱۴۰۲ خبرگزاری "مهر" خبری درج کرد با تیتر "سالروز شهادت شهید صارمی به تقویم رسمی بازگشت"

در این خبر آمده بود: "موضوع تغییر عنوان «روز خبرنگار» به «روز خبرنگار – سالروز شهادت شهید محمود صارمی» در آستانه ۱۷ مرداد و در نامه‌ای از سوی معاونت امور مطبوعاتی و اطلاع‌رسانی، پیشنهاد شد و بر اساس مصوبه کارگروه نام‌گذاری روزها و مناسبت‌های خاص شورای فرهنگ عمومی، نام‌گذاری این روز با عنوان «روز خبرنگار – سالروز شهادت شهید محمود صارمی» به تأیید کارگروه مذکور رسید."

البته از همین سال ۱۳۷۷ بود که خانه های مطبوعات در استان ها شکل گرفت و کجدار و مریز راه خود را تا کنون پیموده است. راهی که هر سال دست اندرکاران خانه های مطبوعات برای برگزاری روز خبرنگار به ناچار کاسه ای برمی دارند و دم در شرکت ها می روند تا بلکه بتوانند برای برپایی روز خبرنگار در هفدهم مرداد (یا روز دیگری که استاندار وقت داشته باشد) روز خبرنگار را در استان های کشور برگزار کنند؛ چرا که بودجه ای ندارند؛ ولی موسسه های باصطلاح فرهنگی در کشور به ویژه در تهران -که خروجی قابل عرضی هم تا کنون نداشته اند- بودجه سالانه شان از برخی وزارتخانه ها مانند فرهنگ و ارشاد و تعاون و کار و کشاورزی و ... بیشتر است!

البته این موضوع را عالم و آدم می دانند و نگران وضعیت فرهنگ کشور هستند ولی نمی دانم چرا دست ها از روی دست برداشته نمی شوند؟! شاید هم نمی دانند که حضرت سعدی خطاب به آن ها گفته است:" ای که دستت می‌رسد کاری بکن/ پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار"

به هر روی، امسال هم همچون سال های گذشته، روز خبرنگار شب هنگام برگزار شد. اگرچه می توان نام شب خبرنگار برآن نهاد؛ ولی همان روز خبرنگار درست است! چرا که وصف حال روز بی روزی و بی اهمیت خبرنگار - آن هم برای دولت مردان در پایتخت و در استان ها- است.

البته برخی مدیران برای اینکه نشان دهند حامی خبرنگار هستند تنها به درج پیام های شادباش روز خبرنگار در سایت ها و کانال های پیام رسان شان- که در حقیقت پیام های ویرایش شده سال های گذشته مدیران روابط است- اقدام می کنند ولی در آیین هایی که برای آنان برگزار می شود شرکت نمی کنند! شاید وقت شان ضیق! است یا حوصله شنیدن مشکل های همیشگی و ابدی آنان را- که خود سبب و بانی شان هستنن- ندارند!

از سال ۱۳۷۸ تاکنون(۱۴۰۳) برایم آرزو شده که برای یک بار هم که شده، هیچ مسوولی بجز مدیرکل فرهنگ یا مدیر خانه مطبوعات و رسانه، سخنران آیین های گرامی داشت روز خبرنگار نباشد و تنها برنامه ریزی برای سخنرانی و نمایش کلیپ های خبرنگاران و دست اندرکاران رسانه های همگانی باشد.   

خبرنگاران ۳۶۴ روز پای سخنان کارگزاران دولت و مجلس و دیگر بزرگواران می نشینند و خم به ابرو نمی آورند؛ چه اشکال دارد که کارگزاران هم نه با جان و دل و نه با گوش شنوا که تنها به آیین های یک روز در سال آن ها بیایند و سالن ها را پر کنند. همیشه که خبرنگاران نباید سالن پُرکُن باشند!

هجدهم مرداد ۱۴۰۳ سالن سازمان آب و برق خوزستان در گیت بوستان اهواز میزبان روز گرامی داشت خبرنگار بود. سالنی که خبرنگاران و دیگر دست اندرکاران خانه مطبوعات و رسانه به خوبی استقبال کردند ولی از مدیران کل اداره ها یا رییسان سازمان ها و حتا مسوولان روابط عمومی دستگاه ها اثر و خبری نبود. بجز یکی دو کارشناس روابط عمومی که همه ساله در این آیین حضور دارند.

همچنین یکی از معاونان استاندار، یکی از نمایندگان مردم اهواز در مجلس شورای اسلامی- که سخنران بود و از کارهای انجام داده و در حال انجامش خبر داد و دو نفر از استادان دانشگاه که اولی سخنان اش آموزشی بود و بسیار لازم و امید دارم که باشندگان در تالار از نکته هایش بهره لازم را برده باشند. ولی دومی که زمانی رییس دانشگاهی بود و امروزه بازنشسته شده سخنانی دیکته کرد که با واکنش برخی خبرنگاران مواجه شد.

در این روز سه تن از خبرنگاران و دست اندرکاران رسانه موفق به بیان دیدگاه شان نشدند؛ ولی آقای بهمن مدیرخانه مطبوعات حضوری و با پیامک از آنها عذرخواهی کرد. اگرچه آنانی هم که روی سن رفتند و سخن گفتند و انتقاد کردند و آن هایی هم که در کلیپ نمایش داده شده درد دل های شان را بیرون ریختند به گوش هیچ مدیرکل یا رییس روابط عمومی دستگاه های دولتی و خصوصی و تعاونی نرفت! چرا که مدیران دولتی و زیر دستان شان نه روز خبرنگار برای شان مهم بوده نه کار خبر و خبرنگاری! چرا که بسیاری از مدیران دستگاه ها بجز انجام وظیفه ای که در ازای آن حقوق و پاداش و اضافه کاری و حق ماموریت و چند نقطه می گیرند، خبری ندارند و عملکردشان ارزش خبری ندارد!

تا زمانی که رسانه های خوزستان نتوانند همچون بنگاه های اقتصادی از استقلال مالی برخوردار باشند و همیشه دست شان پیش دستگاه های دولتی و خصوصی برای گرفتن آگهی افقی باشد و از سوی دیگر نتوانند درد دل های مردم را از همین دستگاه های آگهی دهنده درج و پخش کنند؛ نه جزو رسانه مردمی به حساب می آیند نه حرفی برای گفتن و خواندن دارند و انتظار هم نداشته باشند که بتوانند در این راه- که مدت هاست در آغوش فضای مجازی و پیام رسان ها است- جایی داشته باشند و کم کم باید بار خود را ببندند و فکر دگر کنند؛ اگرچه برخی از اینان بار خود را بسته اند و دیگر به بار اضافی و یار دیگری نیاز ندارند!

به هر روی، باید از مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان تشکر و قدردانی کرد که در روز خبرنگار، با اجرای نمایش تعزیه امام حسین(ع)، تنهایی و مظلومیت خبرنگاران را هم در تالاری که از وجود مدیران و رییسان دولت خالی بود، رقم زد.

*حبیب اله بهرامی بیرگانی- ۲۰ مرداد ۱۴۰۳