اهواز/ حبیب خبر- هوشنگ نوبخت:

 باز هم همان همیشگی، همان هوای آلوده که نفس ها را در سینه حبس می کند. همان آلاینده های دست بشر که محصول شرکت ها و تولیدی های استان گاو شیرده کشورند برای توزیع در دیگر نقاط که مشکل های زیرساختی و رفاهی دارند.

 خوزستان را خدا آفریده که جان نثار باشد و جان فدا بماند و ظاهرا رسالتی غیر از این برای این جغرافیا در نظر گرفته نشده است.

 کربلای ایران، سرزمین موکب ها، موزه طبیعی جنگ، پایتخت حماسه و فوتبال و نفت، مهد شکر و گندم و قلب اقتصاد ایران، عادت دارد به این که چشم روی سرفه های خسته و خشک گلوی بچه هایش ببندد تا کارخانه ها و شرکت ها کار کنند و سفره های دیگران رنگین بماند.

 این که خوزستان به عنوان نبض اقتصاد و کشاورزی کشور مطرح است و نباید به هر بهانه ای تعطیل شود، همه قبول داریم اما این که سلامت مردم این جغرافیا چه قدر برای مدیران همین ظرفیت ها مهم است، پرسشی است که باید رییس جمهوری در راس، استاندار و بسیاری نهادهای امنیتی، حفاظتی و زیست محیطی در گام های بعدی بدان پاسخ دهند.

 خوزستان را تعطیل نکنید و نفت و گاز و فولاد و نیشکر و پتروشیمی و منابع اش را ببرید و خرج جاهای دیگر کنید اما به خاطر نفس های بریده و خسته مردمی که همیشه سپر بلا و جان فدای مملکت بوده اند، فلرهای نفت و گاز را جمع کنید؛ نیشکر را به شکل سنتی برداشت نکنید؛ جلوی تخریب جنگل های زاگرس را بگیرید؛ شرکت های کربن و فولاد را از وسط زندگی مردم جدا کنید و آن ها را به نقاط غیر مسکونی انتقال دهید.

دقایقی به لیست ۱۰۰ نفره مسوولان ارشد استان و هیات مدیره شرکت های بزرگ مستقر در خوزستان نگاه کردم و متوجه شدم شوربختانه ۷۵ درصد این عزیزان غیر بومی هستند و زندگی شان عمدتا در نقاط خوش آب و هوایی از مملکت است و به همین دلیل تصمیم گرفتم این بحث را در همین جا به اتمام برسانم چون مدعی و مخاطب سخنان من برای حفظ سلامتی مردم و همشهری های عزیزم، کسانی هستند که خودشان و خانواده شان نمی توانند عمق فاجعه زیست محیطی حاکم بر زندگی ما را تجربه یا لمس کنند؛ لذا گفتن و نوشتن من برای این مدیران تصمیم گیر، پوزخند است.

 بنابراین به نشانه اعتراض به فضای حاکم بر استان از ادامه نوشتار انصراف می دهم تا بیش از این آب در هاون نکوبم!