هر ساله یازدهم اردی بهشت که می شود سراغ کارگران می رویم؛ برای شان جشن می گیریم؛ دوربین به دست به محل کار یا خانه های شان می رویم اما از اردی بهشت تا اردی بهشت دیگر با کارگران غریبه ایم و از احوال شان بی خبر!

 در تمام این سال ها که هر روز خبر ناگوار یک اختلاس یا رانتخواری منتشر می شد، همواره پای ثابت قربانیان مفاسد اقتصادی کارگران بوده اند.

  آن ها فروتنانه مشغول ساخت و ساز کشورمان هستند اما خود کم ترین بهره را از این سازندگی می برند و باز هم فروتنانه دم بر نمی آورند و به مجاهدت برای آبادی این خاک ادامه می دهند.

 می شود سطرها نه، بلکه دفترها از مصایب کارگران نوشت و از فروتنی و بردباری و متانت شان به رشته تحریر درآورد، اما هیچ یک از این لفاظی ها گره از کار طبقه کارگر باز نمی کند و آنها همواره در مضیقه می مانند.

  با قدم گذاشتن به قرن جدید و ورود انقلاب اسلامی به دهه پنجم عمر خویش نیاز به نمودهای روشن برای تزریق امید به همه قشرهای جامعه به ویژه جامعه شریف کارگری به شدت احساس می شود.

شاید امروزه نیازمند این هستیم که قلم ها را زمین بگذاریم و دست از نوشتن برداریم، بلندگوها را خاموش کنیم و صدای مان را قطع کنیم و فقط بر یک چیز متمرکز شویم که آن هم عمل است و بس.

ما در همه این سال ها به اندازه کافی سخن گفتیم. بی اندازه نوشتیم و فراوان خواندیم؛ اما اکنون زمان عمل فرارسیده است.

 یک دولت سرتا پا انقلابی و یک مجلس مطالبه گر از جنس انقلاب بر سرکار است و هارمونی نیروها در بهترین شکل خود شکل گرفته است؛ بنابراین عذری از جانب هیچ یک از مسوولان پذیرفته نیست و لازم است با روش های انقلابی و دلسوزانه یک بار برای همیشه مشکل های جامعه کارگری ایران در سایه انقلاب اسلامی به صورت عمیق و ریشه ای حل شود تا هیچ کارگری برای تامین نیازهای اولیه زندگی با مشکل مواجه نشود.

دولت انقلابی نیازمند اتخاذ ساز و کارهای مدبرانه برای حل مشکل های کارگران است تا به عنوان یک دولت صرفا ساخت و سازی شناخته نشود و شایسته نامِ دولتِ ساز و کاری باشد. 

* دکتر سجاد ریحانی نژاد