اهواز/ حبیب خبر- نويد قائدی:

 اين روزها ساختار داخلی خانوارهای ايرانی رو به تخریب و جدایی و نفاق است و سال هاست بسياری از ارزش ها و حرمت ها كمرنگ شده اند.

 به صله رحم كه در دين مبين اسلام بدان تاكيد فراوان شده و نعمات و بركات وافری دارد توجهی نمي شود؛ اما اوضاع از اين حرف ها گذشته و به مرحله مجادله و تقابل در خانوارهای ايرانی بدل گشته است.

 قصد ندارم نوشتار را طولانی كنم چون می دانم از حوصله خواندن خارج می شود. از روابط میان اولاد و والدين و خواهر و برادری شروع می كنم كه جزو مهم ترين و ارزشی ترين روابط اخلاقی و دينی است.

 در عصر فعلی علم و تكنولوژی كه ابزار و وسايل جای خود را به همه انسان ها داده اند اشياء گويا در حال تسخير خانوارهای ايرانی هم شده اند.

 همه مردم به نوعی در جنب و جوش بدست آوردن اشياء و ساختن خانه های آباد آن چنانی و خريد ماشين و گوشی و حتی اگر بشود خريد ويلا يا خانه اضافه در شهرهاي ديگر هستند.

 همگی به نوعی دنبال زيبايی ظاهری و خريد برند لباس و خودبرتر سازی هستند كه بتوانند خود را چند پله ای از ديگران بيشتر و بهتر و خاص تر جلوه دهند.

 مجموعه تمامی اين فعاليت ها گرفتاری های زيادی را در زندگی شخصی و خانوارها بوجود آورده است كه يكی از اين مصايب دورتر شدن اعضای خانواده از همديگر است.

وقتی در يك خانواد چهار نفری پدر از صبح تا شب دنبال كسب حوایج خانواده است و مادر يا شاغل يا بدنبال انواع كارهای جانبی و اولاد هر كدام سرشان به كار خودشان بند است و تنها در دورهمی شب هم اين گوشی های هوشمند و شبكه های ماهواره دست از سر خانوارها بر نمی دارند چطور می توان انتظار داشت كه روابط صميمی و حقيقی میان اعضای خانواده برقرار شود.

وقتی افراد فرصت رسيدگی میان خانواده خود يعنی زن و فرزندان را ندارند چگونه می توان انتظار داشت به فكر رابطه ای ولو سرد و كمرنگ با والدين خود يا خواهر و برادرهاي خود داشته باشند.

اصلاً نگرانی بنده از اين است كه در چند سال آينده واژگانی مانند خاله، عمو، دايی، عمه و پسرخاله و دايی و دختر دايی و عمو....بيگانه و غريبه باشند.

مصيبت كار اين جاست كه اگر به هر دليلی يك دورهمی اتفاق افتاد اين دورهمی به ميدانی برای عرض اندام و خودنمايی میان اعضا تبديل مي شود.

كسی با دكوراسيون منزل، با گوشي موبايل و مدل ماشين، با زيبايی و برند پوشيدن لباس و نوع آرايش و.... و بعد هم بروز هزاران حرف و حديث كه فلانی چه پوشيد و فلانی چه گفت و كرد و تحليل و آناليز اوضاع تا بتوان برای ديدار بعدي آمادگي برخورد و رويارويی را داشت کاری ندارد؛ احترام به همديگر و بزرگ و كوچكی كه كلا رخت بربسته و رفته و در حرف و گفتار هيچ ملاحظه اي نمي شود.

هيچ كس حاضر نيست قدری صبر و قرار داشته باشد و تامل نمايد و صبور باشد و بزرگی كند و بزرگ منشی داشته باشد تا همين روابط به ظاهر شكستني هم برقرار بماند.

اوضاع با گفتن چند چشم و ابرو خم كردن و شايد گفتن چند كنايه يا تعبير از حركات و رفتار ديگران به هم می خورد و چه جنگ هايي و حرف و حديث و قهرهايی كه برقرار نمی شود كه نتيجه آن اعصاب خردی و دوری بيشتر از همديگر و قوزبالاقوز می شود.

روابط میان پدر و پسر يا مادر و دختر و حتی میان خواهر و برادرها از هم می پاشد و اين پاشيدگی شايد تا سال ها ادامه يابد و دوری ها را بيشتر و نفس ها تنگ تر مي كند و كار را به تقابل و جدال های جدی می كشاند و كمتر خانوار ايرانی هست كه بتواند امروز ادعا كند كه ما از چنين اتهاماتی مبرا هستيم.

اما چه بايد كرد؟ متاسفانه شرايط را كه به راحتي نمی توان تغيير داد زيرا فرهنگ عمومی ما ايرانيان تا حدود زيادي به فنا و فراموشی رفته است و آب رفته را به جوی آوردن بازگرداندن سخت است و ممارست و تلاش و برنامه ريزی می خواهد كه فعلا با اين اوضاع و احوال و آشفتگی فرهنگي ميسر نيست تا شايد در آينده مردمان و مسوولان زيادی سرشان به سنگ بخورد و سحر دوباره نمايان شود.

اما در شرايط فعلي توصيه می شود لااقل آستانه صبر و تحمل را بالا برد و برای حفظ ظاهر هم كه شده است در بروز تعارضات زود قضاوت نكرد و تصميم ناصحيح نگرفت و اصل را بر حرمت فاميلی و صلح رحم گذاشت و در موقع بروز بحران های خانوادگی با تعامل و صبر و عقل و منطق سعی كرد بهترين تصميم را گرفت كه كمترين آسيب را داشته باشد تا لااقل اعصاب خردی و جدال های بی ارزش كمتر باشد؛ در غیر این صورت، در آينده ای نه چندان دور بايد فاتحه روابط فاميلی را خواند و آن را چال كرد.