پرداختن به چالش های علوم اجتماعی با پیوست های فرهنگی، امری کاملا تخصصی است و باید در چهارچوب های مشخص و در قواعد معینی به آن پرداخت.

اصولا پرداختن به مسایل اجتماعی به تناسب حساسیت ها و جهان شمول بودن آن هم قلم خاص باید زد و هم قدم خاص باید برداشت.

حساسیت هایی که سبب می شود- من هم به دلیل خیل بی شمار هواداران چهره ای که قصد پرداختن به آن را دارم-احتیاط، منطق و دغدغه هایم را در چهارچوب های اصولی پیش ببرم و سعی کنم قبل از اینکه این بحران و چالش اجتماعی و فرهنگی را نقد کنم، آن را به خورد مخاطب بدهم که هم نخبگان در این باره تلنگر بخورند و هم افکار عمومی کمی با خودشان کلنجار بروند.

بی مقدمه می خواهم به کنسرت اخیر شخصی به نام تتلو بپردازم که ظاهرا برای وی بیش از ۴۰ میلیارد آورده مالی داشته است. کنسرتی که بیش از ۶۵۰۰ ایرانی از آن با بلیت های ۴ میلیون تومانی استقبال کردند.

کنسرتی که قطعا اگر در ایران و در ورزشگاه آزادی برگزار می شد، اگر از واقعیت فرار نکنیم، شاید ده ها هزار نفر مشتاق حضور در آن بودند.

آری! تتلو تنها یک شخص، یک خواننده یا یک قهرمان نیست؛ تتلو یک ابر چالش فرهنگی، اجتماعی است که هیچ وقت به آن نپرداخته ایم.

چالشی که اگر شهامت پرداختن به آن را بدون سانسور داشته باشیم باید خیلی هامان به خودمان پاسخ دهیم که جوانان ما را، فرهنگ ما را، نجابت ما را، تمدن ما را، غیرت ما را، هویت ما را، هنر ما را، سیاست ما را و راهبرد ما را چه شده است که خیل عظیمی از این ملت و این جوانان، عاشقانه شیفته شکل و صدا و زندگی و اشعار کسی می شوند که کوچک ترین اثر و ردی از یک شهروند یا هموطن ایرانی و اسلامی در مختصات مختلف آن نیست.

کجای تاریخ، فرهنگ، تمدن و هویت ما، چنین چهره یا شخصیتی را می شناسید که چهره ای این چنین داشته باشد. حرف های این چنین بزند. زندگی مستهجن این چنین داشته باشد و ذره ای در مکتب هنری و شخصی اش ردی از غیرت و تعصب و ناموس و عفت و نجابت و خیلی از موارد دیگری نباشد که همیشه تاریخ، شناسنامه ما ایرانیان بوده اند و به داشتن آن ها شهره عام و خاص بوده ایم. 

آری! تتلو تنها یک خواننده نیست؛ یک ابرچالش برای متولیان فرهنگ و هنر این مملکت است که باید رویکرد و عملکرد خودشان را صادقانه بررسی کنند و ببینند چه گونه عمل کرده اند که نسل های امروز ما به جای آن که گرایش به فرهنگ و هنر متعالی و اصیل و فرهیخته ایرانی و اسلامی داشته باشند به شدت شیفته چهره هایی می شوند که حتا یک درصد با رویکرد فرهنگی، هنری، اعتقادی و اجتماعی این کشور و این ملت سنخیت ندارند.

تتلو را نباید منکر شد و او را نادیده گرفت؛ تتلو و هواداران بی شمارش را باید بررسی کرد و خیلی ها باید در این مملکت پاسخ گو باشند که با بودجه ها و نهادها و برنامه های چند ساله و طرح های پرهزینه و میلیاردی شان در امور فرهنگی و هنری چه کرده اند که خروجی اش این می شود که در بزرگ ترین همایش ها و جشنواره های فرهیخته این کشور، رد پای ۱۰ جوان مشتاق دیده نمی شود ولی همین نسل با بلیت های ۴ میلیونی عازم ترکیه می شوند که به هنر نقطه چین تتلو گوش دهند.

 به عنوان یک روزنامه نگار و یک تحصیل کرده حوزه علوم اجتماعی، کم کاری های خودم را در این حوزه سرزنش می کنم و امیدوارم متولیان عرصه فرهنگ و هنر کشور نیز پاسخی در این باره به من و افکار عمومی بدهند.

✍ هوشنگ نوبخت ، پژوهشگر علوم اجتماعی