به عنوان یک شهروند چند نقد را در آغاز کار خدمتتان هدیه می‌کنم. وزارت امورخارجه آن‌قدر کار دارد و آن قدر برای کشور مهم است که نمی‌تواند بار پرونده سنگین هسته‌ای را بر دوش بکشد.

حتی آدم بزرگی مثل ظریف هم در بسیاری  از موارد وقت برای دیپلماسی و حل مشکلات با دنیا پیدا نمی‌کرد. کاش از  همین ابتدا پرونده هسته‌ای را  قبول نکنید. مثل دوره آقای خاتمی و احمدی‌نژاد.

 شما از میدان آمده‌اید. کار میدان البته مهم است و شهید سلیمانی اسوه تاریخی خواهد ماند. اما الان در عرصه دیپلماسی هستید. تلاش میدان را باید در خدمت دیپلماسی به کار گیرید.

حوزه‌های کاری وقتی موفق  است که تیم باشد. دیپلماسی می‌تواند پاس گل‌های قشنگ میدان را گل کند. ولی کار گل زنی غیر از پاس دادن است.

اینکه رهبری تاکید داشتند انقلابی‌گری باید عقلانی  باشد، مهمترین مصداقش عرصه دیپلماسی است. جوگیری کار وزیر خارجه نیست.

تاکید شما بر اولویت کشورهای  همسایه، نشانه شناخت شما از دیپلماسی است. همسایگان ما را  همیشه از ایران ترسانده‌اند تا از این منطقه بهره مادی ببرند. ترسشان را از بین ببرید.

این منطقه باید با هم کار کنند. در دوران آقای خاتمی با   عربستان حتی پیمان امنیتی امضا شد. می‌شود.

شما کارتان بزرگتر از عمده وزراست. کمتر وزارتخانه‌ای است که برای حل مشکلات مردم به روابط خوب خارجی احتیاج نداشته باشد. 

خیلی از شعارها تکراری شده است. حتی شعارهای خوب. تغییر ادبیات و حرمت‌گذاری در عمل و در ادبیات گفتاری،  صدای شما را نو و قابل شنیدن می‌کند.

نترسیدن از مذاکره نشانه قدرت و شجاعت است. باید قوی وشجاع در دنیا ظهور پیدا کنید.